ျဖစ္ရပ္ (၁)
မစုိးရိမ္ေက်ာင္းဒကာၾကီးကုိ သူ႔မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတယ္ "ခင္ဗ်ားကသာ ေငြေတြအမ်ားၾကီး ကုန္က်ခံျပီး ေက်ာင္းၾကီးေတြ ေဆာက္လွဴထားတာ၊ ခင္ဗ်ားကုိယ္ေတာ္ေတြက စာမက်က္ပဲ ျခင္းခတ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာပဲ" တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက ေဟ.. ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိ ငါလည္း လိုက္ၾကည့္မယ္ဆုိျပီး သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္လုိ႔ သူ႔မိတ္ေဆြေတြလုိက္ျပတဲ႔ေနရာ သြားၾကည့္ေတာ့ ဦးဇင္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြကလည္း လက္ေတြ႕ျမင္ျပီမလားဆုိတဲ႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက သူ႔မိတ္ေဆြေတြကုိ ေက်ာင္းေပၚေခၚသြားတယ္။ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ သံဃာေတြ ရာႏွင့္ခ်ီျပီး စာ၀ါလိုက္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက ေမးလိုက္တယ္...
" ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေစာေစာကျမင္ခဲ႔တဲ႔ ျခင္းခတ္ေနတဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ရွိလဲ "
" ဆယ္ပါးေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပ့ါ "
" ဟုတ္ျပီ အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရွ႕မွာ စာ၀ါလိုက္ေနတဲ႔ သံဃာေတြ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ ရွိလဲ "
" ရာႏွင့္ခ်ီျပီး ရွိပါတယ္ "
" ကဲ .. ဘယ္ဟာက ပုိမ်ားလဲ ? ခင္ဗ်ားတုိ႔က ျခင္းခတ္ေနတဲ႔ သံဃာေတြပဲ ၾကည့္ေတာ့ ျခင္းခတ္တဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ပဲ ျမင္မွာေပ့ါ။ စာ၀ါလိုက္ေနတဲ႔ သံဃာေတြကုိလည္း ၾကည့္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ " လုိ႔ ဆုံးမတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ၾကားဖူးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဆုိလိုုတာကေတာ့ မိမိဘယ္လုိျမင္သလဲဆုိတာမိမိဘယ္လုိၾကည့္သလဲဆုိတဲ႔အေပၚမွာလည္းမူတည္ပါတယ္။
*****************
ျဖစ္ရပ္ (၂)
ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီျဖစ္တဲ႔ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼာဘိ၀ံသဟာ တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းလာတဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြကုိ မဟိဒၶိေက်ာင္းေပၚ လိုက္ျပတယ္။ အခ်ိန္က သံဃာေတြ အနားယူက်ိန္းစက္တဲ႔ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီႏွင့္ တစ္နာရီၾကား။ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ သံဃာအမ်ားစု က်ိန္းစက္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ကုိယ္ေတာ္ေတြက မက်ိန္းပဲ စာေတြက်က္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဒကာမေတြလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ စာက်က္ေနတဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ ဦးခ်တယ္။ အဲဒါကုိ ျမင္တဲ႔ဆရာေတာ္က ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့…
" အဲဒီကုိယ္ေတာ္ေတြက ေလ့က်င့္ခန္းစာေမးပြဲက်လို႔ မအိပ္ပဲ စာက်က္ရမယ္လို႔ ငါ ဒဏ္ခ်ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ စာက်က္ေနတာ။ သူတုိ႔ကုိ ဦးမခ်နဲ႔။ ဟုိ အိပ္ေနတဲ႔ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဦးခ် "
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာကုိယ့္ရဲ႕အျမင္ကုိယ့္ရဲ႕အထင္ေလးေပၚမူတည္ျပီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖုိးကုိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔မရဘူး။
***************
ျဖစ္ရပ္ (၃)
စာေရးဆရာသိန္းေဖျမင့္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္တက္ဘုန္းၾကီးကုိအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပးျမင္မိၾကလိမ့္မည္ထင္ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္အခါက သူ ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိရတဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို အေျခခံျပီး " တက္ဘုန္းၾကီး "ဆုိတဲ႔စာအုပ္ ေရးသားခဲ႔ရာမွာ အဲဒီစာအုပ္ အေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ႔သလို သူကုိယ္တုိင္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္း၊ ရွင္၊လူမ်ားရဲ႕ ေ၀ဘန္မႈဒဏ္ကုိ ခံခဲ႔ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ဟာ သေဘၤာနဲ႔ ေရေၾကာင္းခရီးတစ္ခုသြားရင္း သူထုိင္တဲ႔ေနရာေဘးနားမွာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ထုိင္လိုက္လာတာကုိ သတိထားမိတယ္။ ဘုန္းၾကီးကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သကၤန္း႐ုံထားျပီး ေဘးမွာလည္း သပိတ္တစ္လုံးခ်ထားတာကုိ သူေတြ႕ရတယ္။ ညခင္းေရာက္လုိ႔ ခရီးသည္အမ်ားစု အိပ္ၾကတဲ့ခ်ိန္မွာ အဲဒီဘုန္းၾကီးက မက်ိန္းပဲ ထုိင္ေနသတဲ့။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ညခင္းတစ္ေရးႏိုးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးက ထုိင္ျမဲထိုင္လွ်က္။ မနက္ခင္း မုိးလင္းလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ထုိင္ေနတာပဲ ေတြ႕ရေတာ့ သူလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးလိုက္တယ္…
" အရွင္ဘုရား မက်ိန္းဘူးလား "
" ဒကာ .. ဦးဇင္းက က်ိန္းလို႔မျဖစ္ဘူး "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘုရား "
" ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕၀ိနည္းမွာ ရဟန္းဆုိတာ မာတုဂါမေတြနဲ႔ တစ္မိုးတစ္ရံတည္းေအာက္မွာ မအိပ္ေကာင္းဘူး။ အခု ဒီသေဘၤာေပၚမွာလည္း မာတုဂါမေတြ ပါေနတဲ႔အတြက္ တစ္ကယ္လုိ႔ ဦးဇင္းက အိပ္မယ္ဆုိရင္ အာပါတ္သင့္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မအိပ္တာပါ "
ဘုန္းၾကီးရဲ႕အေျဖစကားကို ၾကားရခ်ိန္မွာ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ စိတ္ထဲ အေတာ္ေလး အံ႔ၾသတုန္လႈပ္သြားတယ္။ " သာသနာေတာ္မွာ ဒီေလာက္အထိ ၀ိနည္းေလးစားတဲ႔ဆရာေတာ္ေတြလည္း ရွိေသးပါလား " ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း ေလးစား ၾကည္ညိဳမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေရးခဲ႔တဲ႔ တက္ဘုန္းၾကီးစာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲလည္းျဖစ္၊ အဲဒီစာအုပ္ကို ျပန္ျဖည္တဲ႔သေဘာမ်ိဳးလည္းျဖစ္တဲ႔ " တက္ေခတ္ တက္လူ တက္ဘုန္းၾကီး " ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ မထုတ္ေ၀ႏုိင္ခင္မွာပဲ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ႏုိင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။
ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြဟာ စကားလုံးေပါင္းမ်ားစြာထက္ ပုိျပီး မိမိတုိ႔ရဲ႕ အေတြးအျမင္ႏွင့္ ခံယူခ်က္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္ပါတယ္။
မစုိးရိမ္ေက်ာင္းဒကာၾကီးကုိ သူ႔မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတယ္ "ခင္ဗ်ားကသာ ေငြေတြအမ်ားၾကီး ကုန္က်ခံျပီး ေက်ာင္းၾကီးေတြ ေဆာက္လွဴထားတာ၊ ခင္ဗ်ားကုိယ္ေတာ္ေတြက စာမက်က္ပဲ ျခင္းခတ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာပဲ" တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက ေဟ.. ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိ ငါလည္း လိုက္ၾကည့္မယ္ဆုိျပီး သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္လုိ႔ သူ႔မိတ္ေဆြေတြလုိက္ျပတဲ႔ေနရာ သြားၾကည့္ေတာ့ ဦးဇင္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြကလည္း လက္ေတြ႕ျမင္ျပီမလားဆုိတဲ႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက သူ႔မိတ္ေဆြေတြကုိ ေက်ာင္းေပၚေခၚသြားတယ္။ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ သံဃာေတြ ရာႏွင့္ခ်ီျပီး စာ၀ါလိုက္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက ေမးလိုက္တယ္...
" ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေစာေစာကျမင္ခဲ႔တဲ႔ ျခင္းခတ္ေနတဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ရွိလဲ "
" ဆယ္ပါးေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပ့ါ "
" ဟုတ္ျပီ အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရွ႕မွာ စာ၀ါလိုက္ေနတဲ႔ သံဃာေတြ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ ရွိလဲ "
" ရာႏွင့္ခ်ီျပီး ရွိပါတယ္ "
" ကဲ .. ဘယ္ဟာက ပုိမ်ားလဲ ? ခင္ဗ်ားတုိ႔က ျခင္းခတ္ေနတဲ႔ သံဃာေတြပဲ ၾကည့္ေတာ့ ျခင္းခတ္တဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ပဲ ျမင္မွာေပ့ါ။ စာ၀ါလိုက္ေနတဲ႔ သံဃာေတြကုိလည္း ၾကည့္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ " လုိ႔ ဆုံးမတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ၾကားဖူးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဆုိလိုုတာကေတာ့ မိမိဘယ္လုိျမင္သလဲဆုိတာမိမိဘယ္လုိၾကည့္သလဲဆုိတဲ႔အေပၚမွာလည္းမူတည္ပါတယ္။
*****************
ျဖစ္ရပ္ (၂)
ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီျဖစ္တဲ႔ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼာဘိ၀ံသဟာ တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းလာတဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြကုိ မဟိဒၶိေက်ာင္းေပၚ လိုက္ျပတယ္။ အခ်ိန္က သံဃာေတြ အနားယူက်ိန္းစက္တဲ႔ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီႏွင့္ တစ္နာရီၾကား။ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ သံဃာအမ်ားစု က်ိန္းစက္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ကုိယ္ေတာ္ေတြက မက်ိန္းပဲ စာေတြက်က္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဒကာမေတြလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ စာက်က္ေနတဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ ဦးခ်တယ္။ အဲဒါကုိ ျမင္တဲ႔ဆရာေတာ္က ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့…
" အဲဒီကုိယ္ေတာ္ေတြက ေလ့က်င့္ခန္းစာေမးပြဲက်လို႔ မအိပ္ပဲ စာက်က္ရမယ္လို႔ ငါ ဒဏ္ခ်ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ စာက်က္ေနတာ။ သူတုိ႔ကုိ ဦးမခ်နဲ႔။ ဟုိ အိပ္ေနတဲ႔ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဦးခ် "
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာကုိယ့္ရဲ႕အျမင္ကုိယ့္ရဲ႕အထင္ေလးေပၚမူတည္ျပီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖုိးကုိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔မရဘူး။
***************
ျဖစ္ရပ္ (၃)
စာေရးဆရာသိန္းေဖျမင့္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္တက္ဘုန္းၾကီးကုိအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပးျမင္မိၾကလိမ့္မည္ထင္ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္အခါက သူ ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိရတဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို အေျခခံျပီး " တက္ဘုန္းၾကီး "ဆုိတဲ႔စာအုပ္ ေရးသားခဲ႔ရာမွာ အဲဒီစာအုပ္ အေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ႔သလို သူကုိယ္တုိင္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္း၊ ရွင္၊လူမ်ားရဲ႕ ေ၀ဘန္မႈဒဏ္ကုိ ခံခဲ႔ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ဟာ သေဘၤာနဲ႔ ေရေၾကာင္းခရီးတစ္ခုသြားရင္း သူထုိင္တဲ႔ေနရာေဘးနားမွာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ထုိင္လိုက္လာတာကုိ သတိထားမိတယ္။ ဘုန္းၾကီးကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သကၤန္း႐ုံထားျပီး ေဘးမွာလည္း သပိတ္တစ္လုံးခ်ထားတာကုိ သူေတြ႕ရတယ္။ ညခင္းေရာက္လုိ႔ ခရီးသည္အမ်ားစု အိပ္ၾကတဲ့ခ်ိန္မွာ အဲဒီဘုန္းၾကီးက မက်ိန္းပဲ ထုိင္ေနသတဲ့။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ညခင္းတစ္ေရးႏိုးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးက ထုိင္ျမဲထိုင္လွ်က္။ မနက္ခင္း မုိးလင္းလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ထုိင္ေနတာပဲ ေတြ႕ရေတာ့ သူလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးလိုက္တယ္…
" အရွင္ဘုရား မက်ိန္းဘူးလား "
" ဒကာ .. ဦးဇင္းက က်ိန္းလို႔မျဖစ္ဘူး "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘုရား "
" ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕၀ိနည္းမွာ ရဟန္းဆုိတာ မာတုဂါမေတြနဲ႔ တစ္မိုးတစ္ရံတည္းေအာက္မွာ မအိပ္ေကာင္းဘူး။ အခု ဒီသေဘၤာေပၚမွာလည္း မာတုဂါမေတြ ပါေနတဲ႔အတြက္ တစ္ကယ္လုိ႔ ဦးဇင္းက အိပ္မယ္ဆုိရင္ အာပါတ္သင့္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မအိပ္တာပါ "
ဘုန္းၾကီးရဲ႕အေျဖစကားကို ၾကားရခ်ိန္မွာ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ စိတ္ထဲ အေတာ္ေလး အံ႔ၾသတုန္လႈပ္သြားတယ္။ " သာသနာေတာ္မွာ ဒီေလာက္အထိ ၀ိနည္းေလးစားတဲ႔ဆရာေတာ္ေတြလည္း ရွိေသးပါလား " ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း ေလးစား ၾကည္ညိဳမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေရးခဲ႔တဲ႔ တက္ဘုန္းၾကီးစာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲလည္းျဖစ္၊ အဲဒီစာအုပ္ကို ျပန္ျဖည္တဲ႔သေဘာမ်ိဳးလည္းျဖစ္တဲ႔ " တက္ေခတ္ တက္လူ တက္ဘုန္းၾကီး " ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ မထုတ္ေ၀ႏုိင္ခင္မွာပဲ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ႏုိင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။
ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြဟာ စကားလုံးေပါင္းမ်ားစြာထက္ ပုိျပီး မိမိတုိ႔ရဲ႕ အေတြးအျမင္ႏွင့္ ခံယူခ်က္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment