Tuesday, July 16, 2013
တစ္ကိုယ္ေတာ္
ဘ၀ကို တစ္ခါတစ္ခါ
အေပၚစီးက ငံု႔ၾကည့္ရေတာ့လည္း
သိပ္မဆိုးလွဘူးလို႔ ထင္လာတယ္...။
ဖ်ားနာမႈကိုမွာ မစားေသာက္ရင္
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ...?
ျမစ္ေဘးက သစ္ပင္လို
သူမ်ားေတြ စီးဆင္းေနတာကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနခ်င္ရဲ႔။
ဒါမွမဟုတ္
ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ရင္
ေရာဂါတစ္ခုရဲ႔ နာမည္ကို ၀ယ္ယူျပီး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ပူၾကည့္ေနခ်င္တယ္...။
လူေတြက
တစ္ခါ တစ္ခါ လဆန္းလိုက္
တစ္ခါ တစ္ခါ လဆုတ္လိုက္နဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဒီေရက
အတက္အက် ရႈပ္လြန္းေတာ့လည္း
ကိုယ့္သေဘၤာကိုယ္
ဘယ္လို ခုတ္ေမာင္းရမယ္မွန္း မသိေတာ့ျပန္ဘူး။
“ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ ေၾကကြဲတတ္သူေတြ မလာရ”
ငါ့ စ်ာပနကို
ငါ တစ္ေယာက္တည္း ခ်မယ္။
ေလာေလာဆယ္မွာ
လိုလိုမည္မည္
ငါ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတာကေတာ့
အခုတည္ခင္းတဲ့ ညစာကို
နာမည္ ဘယ္လိုေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကိုပဲ
မင္းခိုက္စိုးစံ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment