Facebook စာမ်က္ႏွာထက္မွာ .Ma Kyi Cin Thant က( လူငယ္နွင့္ပညာေရး ၊အေတြ႕အၾကံဳ ၊ က်ြမ္းက်င္မွဳ ၊ နွင့္ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး )- အေၾ႕ကာင္း ကို သူမ၏ အေတြအၾကံဳ နွင့္ ရွင္းလင္းေျပျပစ္ေသာ စာေရးသားဟန္ ျဖင့္ေပါင္းစပ္ ေရးသား ေဖာ္ျပ အၾကံျပဳထားေသာ တန္ဖိုးရွိေသာေဆာင္းပါး ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
ဖတ္မိသူတိုင္းအဖို႔အက်ိဳးလြန္စြာရွိေစသည္မို႔..မျဖစ္မေန..အခ်ိန္ေပးျပီ..ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။.. ေအာက္မွာ..ဆက္လက္..ဖတ္ရွုပါ။
* * * * * *
အေတြ႕အၾကံဳ ၊ က်ြမ္းက်င္မွဳ ၊ နွင့္ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး
ကြ်န္မအသက္၂၈နွစ္အထိၿမန္မာၿပည္မွာ ေနခဲ့ပါတယ္။သခ်ၤာနွင့္အဂၤလိပ္စာကိုသူငယ္တန္းကတည္းကသင္ခဲ့ရၿပီးအဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ၿပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကိုအသံုးၿပဳ၍ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွစီးပြားေရးပညာမဟာဘြဲ႕ကို၂၀၀၆ခုနွစ္မွာရရွိခဲ့ပါတယ္။အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ဝတၳဳတခ်ဳိ႕ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့၊အဂၤလိပ္စကားေၿပာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့က်ြန္မ၂၈နွစ္အတြင္းနဳိင္ငံၿခားသားတေယာက္တေလနဲ႔မွအဂၤလိပ္လိုစကားမေၿပာဖူးခဲ့ပါ။အလြန္တရာၿပည့္စံုလွေသာမိသားစုမွ ေမြးဖြားခဲ့ၿခင္းမဟုတ္ေသာ၊အလြန္တရာဥာဏ္ရည္ၿမင့္မားသူတစ္ဦးလည္းမဟုတ္ေသာကြ်န္မကိုၿမန္မာၿပည္၏သာမန္လူတန္းစား(Averagepopulation)ကိုကိုယ္စားၿပဳနိဳင္သူတစ္ဦးအၿဖစ္ဦးစြာမွတ္ယူၿပီးကြ်န္မဘဝ၏ပညာေရးနွင့္ဆက္ႏြယ္ေသာအေတြ႕အၾကံဳအခ်ိဳ႕ကိုမ်ွေဝလိုပါတယ္။
ပညာေရးအေၾကာင္းေၿပာမယ္ဆိုေတာ့က်ြန္မ..ဆရာဆရာမေတြအေၾကာင္းေၿပာရေတာ့မွာၿဖစ္ပါတယ္။ဤေနရာမွာကြ်န္မဆရာသမားမ်ားကို ေက်းဇူးကန္းေစာ္ကားလိုစိတ္မ်ားမရွိဘဲ(တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမ်ွတိုက္ခိုက္လိုၿခင္းမရွိပါ)၊ကြ်န္မၾကီးၿပင္းသင္ယူခဲ့ရတဲ့ပညာေရးစနစ္ၾကီးတစ္ခုေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးလိုရင္းကအဓိကၿဖစ္ေၾကာင္းဦးစြာေၿပာၾကားလိုပါတယ္။မူလတန္းနွင့္အလယ္တန္းမွာသခၤ်ာ၊အဂၤလိပ္စာမည့ံခဲ့ေသာကြ်န္မ(အမွတ္၁၀၀ေပးရင္၉၀ပတ္ဝန္းက်င္ရေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္)အထက္တန္း(၉တန္း၁၀တန္း)အေရာက္မွာအဂၤလိပ္စာ၊သခၤ်ာအမွတ္ေတြနည္း,နည္းလာခဲ့ပါတယ္။အမွတ္နည္းသြားခဲ့ၿခင္းဟာစိတ္ဝင္စားမွဳေလ်ာ႔နည္းလာခဲ့ၿခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္ၿပီးစိတ္ဝင္စားမွဳဘာေၾကာင့္ေလ်ာ့နည္းခဲ့ရသလဲဆိုတာကိုေတာ့ ေနာင္၁၅နွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါက်မွကြ်န္မနားလည္စၿပဳခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔အလယ္တန္းအထက္တန္းသခၤ်ာမ်ားကိုသင္ယူခဲ့စဥ္ကအတန္းထဲတြင္ဆရာမမ်ားကသီအိုရီနွင့္ပံုေသနည္းမ်ားကိုရွင္းၿပၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းပုစာၦမ်ားတြက္ခိုင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ဘယ္ပုစာၦလာရင္ဘယ္ေဖာ္ၿမဴလာနဲ႕တြက္အေၿဖဘယ္လိုထြက္ဆိုတာကိုကြ်န္မသိၿပီးေနာက္မွာဘာေၾကာင့္ဒီေဖာ္ၿမဴလာၿဖစ္ေပၚလာရသလဲ၊ဘယ္ေနရာမွာဒီသခၤ်ာေတြကိုသံုးမွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကကြ်န္မေခါင္းထဲကိုစီကာစဥ္ကာေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။အေပါင္းအႏွဳတ္အေၿမွာက္အစား ေတြကို ေစ်းဝယ္ရာမွာသံုးနိဳင္တယ္၊ၾတိဂံစတုဂံေတြကိုအိမ္ေဆာက္ရာမွာသံုးနိဳင္တယ္လို႕အၾကမ္းဖ်ဥ္းပဲသိရာမွအဆင့္ပိုၿမင့္တဲ့သခၤ်ာေတြကိုဘယ္ေနရာမွာသံုးမလဲလို႔သိခ်င္လာတဲ့အခါဆရာမတစ္ေယာက္ကိုမဝ့ံမရဲနဲ႕သြားေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။“သိပ္မေတြးနဲ႔ ေဂါက္သြားမယ္”ဆိုတဲ့အေၿဖကိုကြ်န္မရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအတန္းထဲမွာအတန္းေဖာ္ေတြသခၤ်ာတစ္ပုဒ္အေၿဖထြက္ဖို႔အၿပိဳင္အဆိုင္တြက္ေနတဲ့အခါတိုင္းကြ်န္မကေတာ့ဘာေၾကာင့္ငါတို႔ဒါကိုလုပ္ေနၾကတာလဲ(why)၊လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာဒါကိုဘယ္လိုသံုးမွာလဲ(application)ဆိုတာေတြကို ေတြးရင္းကြ်န္မရဲ႕သခၤ်ာအတန္းေတြကုန္ဆံုးခဲ့သလိုကြ်န္မရဲ႕အမွတ္ေတြကလည္း ေအာက္ဖက္ကိုထိုးဆင္းေနခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႕အဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့တဲ့နည္းလမ္းမွန္မမွန္ဆိုတာကိုလည္းၿမန္မာနိဳင္ငံရဲ႕အၿပင္ကိုထြက္ေတာ့မွပဲကြ်န္မသံုးသပ္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မရရွိခဲ့တဲ့အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးကသဒၵါ(grammar)ကိုအထူးၿပဳပါတယ္။ဝါက်တည္ေဆာက္မွဳကိုတစ္နွစ္ပတ္လံုးကုန္ေအာင္သင္ေပမယ့္တည္ေဆာက္တတ္တဲ့ဝါက်ေတြနဲ႔ကိုယ္တင္ၿပေၿပာဆိုခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုသူမ်ားနားလည္ေအာင္ ေရးသားေၿပာဆိုတတ္ဖို႕သင္ၾကားမွဳအပိုင္းမွာအေတာ္အားနည္းၾကတယ္လို႕ကြ်န္မၿမင္ပါတယ္။
၉တန္း၁၀တန္းေလာက္မွာဝတၳဳေရးခ်င္စိတ္ေတြၿပင္းၿပခဲ့တဲ့ကြ်န္မဟာအဂၤလိပ္စာစာစီစာကံုးေတြကိုဘယ္အထူးထုတ္ကိုမွအားမကိုးဘဲကိုယ့္အေတြးေတြကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီးေရးသားဖို႔အလြန္တက္ၾကြခဲ့ပါတယ္။ဆရာမကဖတ္ရွဳအမွတ္ေပးထားတဲ့ကြ်န္မရဲ႕အိမ္စာစာစီစာကံုးစာရြက္ေလးကိုၿပန္ရခဲ့တဲ့ေန႔တေန႔ကိုကြ်န္မမေမ့နိဳင္ခဲ့ပါ။တတ္သမ်ွအဂၤလိပ္သဒၵါေလးေတြနဲ႔စီကံုးထားတဲ့ကြ်န္မစာရြက္ကေလးဟာမွင္နီေတြနဲ႔ရွဳပ္ရွက္ခက္ေနခဲ့ၿပီးရတဲ့အမွတ္ကလည္းနည္းနည္းေလးမွတကယ့္နည္းနည္းေလးပါ။အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းစာရြက္ကအလြန္မွသပ္ရပ္လွပၿပီးသူကအမွတ္ၿပည့္နီးနီးရခဲ့ပါတယ္။“နင္ဘယ္လိုေရးခဲ့သလဲ”လို႔သူငယ္ခ်င္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့အထူးထုတ္ထဲကစာစီစာကံုးကိုမွီၿငမ္းေရးသားခဲ့တယ္လို႔ရုိးသားစြာပင္သူကရွင္းၿပခဲ့ပါတယ္။သူ႔ရဲ႕မွီၿငမ္းနိဳင္တဲ့အရည္အခ်င္းကိုအသိအမွတ္ၿပဳခဲ့သလိုကြ်န္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အားထုတ္မွဳေလးကိုလည္းသူ႕ေလာက္နီးနီးအသိအမွတ္မၿပဳသင့္ပါသလားရွင္။မွားေနတဲ့အေရးအသားေတြကို ေထာက္ၿပရင္း“သမီးမွာကိုယ္ပိုင္ေတြးနိဳင္တဲ့အရည္အခ်င္းတစ္ခုရွိေနတယ္ဆက္ၾကိဳးစားပါဆရာမအကူအညီေပးေနမယ္”လို႔ ေၿပာတဲ့ဆရာမနဲ႕ေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုရင္ကြ်န္မေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ပညာေရးခရီးဟာအခုထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့မယ္ဆိုတာကြ်န္မအေသအခ်ာေၿပာရဲပါတယ္။
သတၱေဗဒအဓိကနဲ႕ဘြဲ႕ရထားတဲ့ဆရာမရဲ႕အဂၤလိပ္စာအတန္း၊သမိုင္းအဓိကနဲ႕ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ဆရာမရဲ႕ၿမန္မာစာအတန္းနွင့္အလားတူစာသင္ခန္းမ်ားမွာစိတ္ေတြကိုအစိုးမရနိဳင္ခဲ့ဘဲအေတြးမ်ားနဲ႕ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မဟာ၁၀တန္းစာေမးပြဲကိုဝိဇၹာဂုဏ္ထူးသိပံၸဂုဏ္ထူး၂ခုနဲ႕ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကစက္မွဳတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္မကစီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကိုမေရာက္ခ်င္ဘဲေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။၁၀တန္းအထိအတန္းရဲ႕ထိပ္ဆံုးနားမွာအၿမဲရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ေဆးတကၠသိုလ္ကိုေရာက္နိဳင္တယ္လို႕ထင္ေၾကးရွိခဲ့ၾကတဲ့ကြ်န္မမိသားစုနွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကကြ်န္မကိုအထင္ေသးသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။
ေဆးတကၠသို္လ္နွင့္စက္မွဳတကၠသို္လ္ေတြကိုမွမေရာက္ရင္ဘာမွအသံုးမက်ေတာ့သလိုအယူအဆရွိခဲ့တဲ့ရွိေနဆဲၿဖစ္တဲ့ကြ်န္မတ္ို႔ၿမန္မာနိဳင္ငံၾကီးမွာကြ်န္မလမ္းေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ပထမနွစ္နွင့္ဒုတိယနွစ္မွာလည္းစာသင္ခ်ိန္ေတြကိုအေတြးေတြနဲ႕သာကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းမေက်မနပ္ေတြၿဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မဘဝအေၿခအေနကိုဂရပ္မ်ဥ္းနဲ႕ၿပနိဳင္မယ္ဆိုရင္အဲဒီအခ်ိန္အခါကို ေအာက္ကိုထိုးဆင္းေနတဲ့မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းနဲ႕ဥပမာၿပလို႕ရနိဳင္မယ္ထင္ပါတယ္။ေခ်ာက္ရဲ႕ေအာက္ဆံုးၾကမ္းၿပင္ကိုထိသြားၿပီးခ်ိန္မွာဆက္နိမ့္ဆင္းသြားစရာဘာမွမရွိေတာ့တဲ့အတြက္အေပၚၿပန္တက္ဖို႔ၾကိဳးစားရန္ဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္မွဳတစ္ခုသာက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ဟာတတိယနွစ္ကိုစတက္တဲ့ေန႔ၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ဒုတိယနွစ္အမွတ္စာရင္းအရခြဲၿခားထားတဲ့အထူးၿပဳတန္းမ်ားတက္ခြင့္စာရင္းထြက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာဝါဏဇၹဂုဏ္ထူးတန္း၊စာရင္းအင္းဂုဏ္ထူးတန္း၊နွင့္ ေဘာဂေဗဒဂုဏ္ထူးတန္းဆိုတဲ့အၿမင့္ဆံုး၃တန္းကိုတက္ဖို႔အမွတ္မမွီခဲ့တဲ့ကြ်န္မနာမည္ဟာဝါဏဇၹရုိးရုိးတန္းတက္ခြင့္ရသူမ်ားစာရင္းမွာပါလာခဲ့ပါတယ္။ပထမဦးဆံုးသြားတက္မိတဲ့အတန္းကစာရင္းကိုင္ပညာဘာသာရပ္ပါ။ကြ်န္မအပ်င္းဆံုးဘာသာရပ္ဆိုပါေတာ့။ဆရာမတြက္ၿပေနတဲ့ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို“Debit”“Credit”လို႔တစ္တန္းလံုးက ေက်ာင္းသူေတြတညီတညာတည္းေအာ္ေနၾကစဥ္သူတို႔ကဒါေတြသိၿပီးငါကဘာေၾကာင့္မသိရတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔အားငယ္စြာအတန္းခ်ိန္ကိုကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။(မွတ္ခ်က္… ေက်ာင္း၃နွစ္ခြဲပိတ္ခ်ိန္အတြင္းၿပင္ပစာရင္းကိုင္သင္တန္းမ်ားတက္ထားခဲ့ၾကတာ ေနာက္မွသိရပါတယ္။)ထမင္းစားနားခ်ိန္စားေသာက္ဆိုင္တန္းဘက္ေလ်ွာက္လာတဲ့အခါအနိမ့္ဆံုးအတန္းလို႔အမ်ားကဆိုတဲ့ ေဘာဂေဗဒ(Economics)အတန္းကိုေရာက္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္နဲ႔သြားေတ႔ြပါတယ္။ဝါဏဇၹ(Commerce)နဲ႔စာရင္းအင္း(Statistics)ကတၿခားသူငယ္ခ်င္းေတြပါေရာက္လာၿပီးစားေသာက္ဆိုင္မွာဝိုင္းဖဲြ႕ကာကိုယ့္ေမဂ်ာသူ႕ေမဂ်ာအေၾကာင္း ေၿပာၾကပါေလေတာ့တယ္။အီကိုတန္းမွသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဦးေဆာင္ေၿပာၾကားမွဳေတြကကြ်န္မရဲ႕ထံုထိုင္းေနတဲ့စိတ္ေတြကိုလွဳပ္ခါနွဳိးလိုက္ပါတယ္။“ဆရာဦးခင္ေမာင္ညိဳ ေၿပာတာေတြအရမ္းနားေထာင္ေကာင္းတယ္သိလား၊နိဳင္ငံေရးေတြလည္းပါတယ္”။“တကယ္လားငါလာနားေထာင္ၾကည့္လို႔ရမလားဟင္”လို႔ကြ်န္မကေမးေတာ့သူ႔မ်က္လံုးေတြကအေရာင္ေတာက္သြားၿပီး“အိုးၾကည္စင္ရယ္ဘာလို႕မရရမွာလဲ”လို႔သူကဝမ္းသာအားရဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။အီကိုတန္းမွာတစ္တန္းသြားနားေထာင္ၿပီးခ်ိန္မွာပဲ ေဘာဂေဗဒဆိုတဲ့ဘာသာရပ္ထဲမွာကြ်န္မသိခ်င္တာေတြအမ်ားၾကီးမွအမ်ားၾကီးရွိေနပါလားဆိုတာအံ့ၾသတၾကီးနဲ႔သိလိုက္ရပါတယ္။တိုင္းၿပည္ဝင္ေငြ၊အလုပ္လက္မဲ့အေၿခအေန၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမွဳ၊ၿပည္ပေငြေပးေငြယူရွင္းတမ္း၊စီးပြားေရးမူဝါဒ။အိုး…ကြ်န္မဖတ္ခဲ့တဲ့စာေတြထဲကနားမလည္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုအခုနားလည္ဖို႕အခြင့္အေရးရေတာ့မွာေပါ့။စိတ္တူကိုယ္တူအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကသူလည္းECOကိုအလြန္ေၿပာင္းခ်င္ေၾကာင္းရင္ဖြင့္လာပါတယ္။ ေအးဒါဆို ေနာက္ေန႕မနက္နင္နဲ႔ငါရုံးခန္းေရွ႕မွာဆံုၾကမယ္ေနာ္၊အတူတူေၿပာင္းၾကစို႔လို႕သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။
အိမ္ေရာက္လို႔အေမ့ကို ေၿပာၿပတဲ့အခါအေမကမ်က္စိမ်က္နွာပ်က္ပ်က္နဲ႔မေၿပာင္းဖို႔တားပါတယ္။“ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီးခ်င္းအလုပ္ရမယ့္ေမဂ်ာကိုရရဲ႕သားနဲ႔ဘာေၾကာင့္တၿခားဟာကိုယူခ်င္ရတာလဲ၊အေမတစ္ေယာက္တည္းမုဆိုးမဘဝနဲ႕ရုန္းကန္ေနရတာမစဥ္းစားဘူး၊ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲကိုယ္လုပ္တတ္တာညည္းလည္းညည္းအေဖအတိုင္းပဲ”လို႔အေမကဆူပူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာအေမေၿပာသလိုအလြန္တရာေခါင္းမာလွတဲ့ကြ်န္မဟာခ်ိန္းဆိုထားတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေရွ႕မွာသူငယ္ခ်င္းကိုေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။သူက ေရာက္မလာခဲ့ပါ။အတန္းခ်ိန္အရမ္းနီးလာေတာ့ကြ်န္မဖာသာဘာသာရပ္ေၿပာင္းေရႊ႕ၿခင္းစာေစာင္ကိုတင္ခဲ့ၿပီးအီကိုအတန္းထဲမွာသြားထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။သူနဲ႔ေတြ႕ၿဖစ္တဲ့အခါသူကစိတ္မေကာင္းစြာရွင္းၿပခဲ့တာက“ေဆာရီးပါၾကည္စင္ရယ္ငါ့အေဖကသေဘာမတူဘူးCPAရေအာင္လုပ္ရမယ္လို႔ေၿပာတယ္ငါမေၿပာင္းေတာ့ဘူးေနာ္”တဲ့။သမီးအလိမၼာသူငယ္ခ်င္းနဲ႔မတူခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုကြ်န္မအေမကစိတ္ဆိုးၿပီး၃ရက္ေလာက္စကားမေၿပာဘဲေနခဲ့ပါတယ္။“အေမ့ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုနားလည္ေပမယ့္ကြ်န္မဘဝကလည္း ေသေရးရွင္ေရးတမ်ွအေရးၾကီးေနတဲ့အေကြ႕တေကြ႕ၿဖစ္ခဲ့လို႕ပါအေမရယ္”လို႔စိတ္ထဲကေတာင္းပန္ေနခဲ့မိပါတယ္။“လံုးဝမေၿပာင္းရဘူး”ဆိုတဲ့တခ်က္လႊတ္အမိန္႕ေပးစနစ္ကိုမသံုးခဲ့ဘဲ၃ရက္ပဲစိတ္ဆိုးခဲ့တဲ့အေမ့ကိုအခုထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါရွင္။
တတိယနွစ္မွစၿပီး မဟာဘြဲ႕ရသည္အထိ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အရိပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပညာသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ “Why do we learn this?” နဲ႕ “Where do we apply this?” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေၿပလည္ေအာင္
မရွင္းၿပနိဳင္ခဲ့တဲ့ဆရာဆရာမအခ်ိဳ႕နဲ႕ေတြ႕ဆံုသင္ယူခဲ့ရတာကလြဲလို႕Economicsကိုခ်စ္မိသြားေအာင္သင္ေပးနိဳင္ခဲ့တဲ့ဆရာဆရာမမ်ားကိုအၿမဲအားက်ေလးစားေနခဲ့ပါတယ္။ဒီစီးပြားေရးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာပဲဆရာမလုပ္ရင္းဘဝကိုၿမွဳပ္နွံေတာ့မယ္လို႔စိတ္ဆံုးၿဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။မဟာတန္းပထမနွစ္ကိုတက္ေနစဥ္အတြင္းကြ်န္မဘဝရဲ႕ေနာက္ထပ္အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုနွင့္ထပ္ၿပီးဆံုေတြ႕ရၿပန္ပါတယ္။အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားအၿဖစ္ကြ်န္မတို႔မိဘမ်ားတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာ ေဒသမွာကြ်န္မနွင့္အတူၾကီးၿပင္းခဲ့သူ(ယခုကြ်န္မခင္ပြန္း)ကကြ်န္မကိုခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ၿခင္းနွင့္နိဳင္ငံၿခားတကၠသိုလ္တစ္ခုမွစီးပြားေရးပါေမာကၡဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဟာေၿပာပြဲကိုတက္ေရာက္ခဲ့ၿခင္းတို႕မွကြ်န္မဆီကုိမေၿဖနိဳင္တဲ့ေမးခြန္းအသစ္ေတြ ေရာက္ရွိလာခဲ့သလိုကြ်န္မေလ်ွာက္လွမ္းေနတဲ့ခရီးကိုၿပန္လည္သံုးသပ္ေစဖို႔အေတြးသစ္ေတြကိုလည္းၿဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ထိုင္းနိဳင္ငံမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူ႕ကိုလက္ထပ္လိုက္ရင္သူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ရေတာ့မယ္၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာတေန႔ဆရာမလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေလ်ွာက္ေနတဲ့လမ္းကိုရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ရမယ္။တဖက္ကလည္းနိဳင္ငံၿခားသူဆရာမၾကီးရဲ႕ေဟာေၿပာမွဳအၿပီး ေမးခြန္းေမးရန္ဖိတ္ေခၚခဲ့စဥ္ပရိတ္သတ္ဆီကဘာေမးခြန္းမွထြက္မလာခဲ့တဲ့အၿဖစ္ကိုထပ္ခါတလဲလဲၿပန္သတိရေနခဲ့မိတယ္။
သူေၿပာသမ်ွနားလည္ေပမယ့္ ေမးခြန္းၿပန္မထုတ္တတ္ခဲ့တဲ့မဟာတန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွကြ်န္မဟာ“ငါဆရာမၿဖစ္လာတဲ့တေန႕မွာဒီတရုတ္လူမ်ိဳးဆရာမၾကီးလိုအဂၤလိပ္စကားကိုေရလည္ပတ္လည္ေၿပာနိဳင္ပါ့မလား၊ဒီဆရာမၾကီးလိုသုေတသနစာတမ္းေတြ ေရးနိဳင္ပါ့မလား”ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ကိုယ့္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအထပ္ထပ္အခါခါသံုးသပ္ေနခဲ့မိပါတယ္။က်ဴရွင္ျပမွမိသားစုစားဝတ္ေနေရးေျပလည္မွာျဖစ္လို႔က်ဴရွင္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ေနရတဲ့ဆရာမမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ကြၽန္မဘယ္အခ်ိန္ထိေတာင့္ခံထားႏုိင္မလဲ။ဘာကိုဆံုးၿဖတ္ရမွန္းမသိၿဖစ္ေနခိုက္မွာအနွစ္နွစ္အကာကာလက ေစာင့္ေမ်ွာ္ခဲ့ရတဲ့ဆရာမၿဖစ္ဖို႔စာေမးပြဲၾကီးက ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မခ်စ္သူကိုကြ်န္မအိမ္မက္ေတြအေၾကာင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာၿပခဲ့တဲ့အခါကြ်န္မၿဖစ္ခ်င္တာေတြအားလံုးၿဖစ္ရမယ္လို႔ကတိမေပးနိဳင္ေပမယ့္ ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကိုသြားဖို႔လမ္းကတစ္ခုတည္းရွိတာမဟုတ္ပါဘူး၊အတတ္နိဳင္ဆံုးၾကိဳးစားၿပီးကူညီပါ့မယ္လို႔သူကဆိုခဲ့ပါတယ္။
လူေတြ႕စာေမးပြဲကိုသြားမေၿဖခဲ့ေတာ့ဘဲမဟာတန္းစာေမးပြဲမ်ားအၿပီးမွာသူ႕မ်က္နွာတရြာထင္ၿပီးကြ်န္မဘန္ေကာက္ကိုလိုက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ေဖာင္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုကြ်န္မအေမနွင့္တကြခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကစိုးရိမ္ပူပန္ေနခဲ့ၾကေပမယ့္ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းလွတဲ့ကေလးသာသာကြ်န္မကိုပညာလွလွေပးဖို႕ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ ေလွာင္ရယ္တဲ့အၿပံဳးေလးနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳေနခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာပဲကြ်န္မအတြက္ဖိနပ္ဝယ္ဖို႔္ကုန္တိုက္တစ္ခုကုိသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ၿမန္မာၿပည္မွာကတည္းကဖိနပ္နံပါတ္ၾကီးၾကီးနဲ႕မွေတာ္တဲ့ကြ်န္မေၿခေထာက္ဟာထိုင္းအမ်ိဳးသမီးေလးေတြအတြက္စံၿပဳထုတ္လုပ္ထားတဲ့ဖိနပ္အမ်ားစုနဲ႔ဘယ္လိုမွမေတာ္ခဲ့ပါဘူး။ဖိနပ္ေတြကိုစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထုတ္စီးခြင့္ၿပဳခဲ့တဲ့အေရာင္းစာေရးမေလးမ်က္နွာကအနည္းငယ္ညိဳလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္မလည္းကိုယ့္ကို္ယ္ကိုစိတ္သိပ္မရွည္ေတာ့ပါဘူး။အဲဒီအခ်ိန္မွာသူကအဂၤလိပ္လိုတစံုတရာကိုရွင္းၿပပါတယ္။ကြ်န္မပါးစပ္မွ“ဒီဖိနပ္က ေသးေနတယ္”လို႔ၿမန္မာလိုလႊတ္ကနဲထြက္သြားပါတယ္။ဗုေဒၶါ….ကြ်န္မအဂၤလိပ္လိုဘယ္လိုေၿပာရမယ္ဆိုတာသိေနရဲ႕သားနဲ႔ဘာေၾကာင့္ၿမန္မာလိုေၿပာမိသြားတာလဲ။အေရာင္းစာေရးမေလးကကြ်န္မကိုအထင္ေသးတဲ့မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးဒါအကုန္ပဲလို႔အဂၤလိပ္လို ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ဝါက်မမွန္တဲ့ထိုင္းသံဝဲဝဲသူ႕အဂၤလိပ္စာကိုစိတ္ထဲကၿပန္ၿပင္ေပးေနမိခဲ့တဲ့ကြ်န္မပါးစပ္က“small”ဆိုတဲ့အလြန္တရာလြယ္ကူလွတဲ့စကားေလးတစ္လံုးေတာင္ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။သြားၿပီ။“cultureshock”လို႔ေခၚတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္မွာရတဲ့ၿပႆနာနဲ႔ကြ်န္မစေတြ႕ပါၿပီ။အသက္၂၈နွစ္ေက်ာ္မွနိဳင္ငံၿခားသားတစ္ေယာက္နဲ႕အဂၤလိပ္စကားစ ေၿပာဖူးခဲ့တဲ့ကြ်န္မစာေမးပြဲက်ပါၿပီ။ထို႕ေနာက္ပိုင္းမွာလည္းကြ်န္မခင္ပြန္းရုံးကညစာစားပြဲေတြမွာဘာစကားမွထြက္မလာဘဲၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုသူ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကၾကိတ္ရယ္ၾကပါတယ္။“ထြန္းထြန္းမိန္းမၿပံဳးတာအလြန္ေတာ္တယ္”လို႔မေနနိဳင္တဲ့တစ္ေယာက္ကယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးေလွာင္ေၿပာင္ခဲ့ပါတယ္။“ၿမန္မာၿပည္မွာဘာေတြတတ္ခဲ့တတ္ခဲ့နိဳင္ငံၿခားအေတြ႕အၾကံဳ(exposure)ရွိဖို႔လိုတယ္”ဆိုတဲ့ကြ်န္မေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကိုၿပန္ၾကားေယာင္ေနခဲ့မိပါတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕အူေၾကာင္ၾကားၿဖစ္ေနတဲ့အေၿခအေနကိုသည္းမခံနိဳင္ေတာ့တဲ့ကြ်န္မခင္ပြန္းသည္ကအဂၤလိပ္စကားေၿပာသင္တန္းတစ္ခုမွာလိုက္အပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေရးေၿဖဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေၿဖအၿပီးမွာအဆင့္၁၅ဆင့္ရွိတဲ့အနက္အဆင့္၁၁ကေနစတက္ရမယ္လို႔အေၿဖထြက္ပါတယ္။ရွက္လည္းရွက္ပါတယ္၊မရွက္လည္းမရွက္ပါဘူးဆိုသလိုပါပဲကြ်န္မရဲ႕အတန္းေဖာ္ေတြကထိုင္းအထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႔တကၠသိုလ္ပထမနွစ္နဲ႔ဒုတိယနွစ္ကကေလးေတြပါ။ကြ်န္မနဲ႔ရြယ္တူက၃၄ေယာက္ထဲပါ။ပညာရွာပမာသူဖုန္းစားဆိုတဲ့စာဆိုကိုစိတ္ထဲမွာထားၿပီးအဂၤလိပ္စကားေၿပာ ေလ့က်င့္မွဳကိုစတင္ခဲ့ပါတယ္။အဆင့္၁၅အၿပီးမွာကြ်န္မလူေရွ႕မွာစကားေၿပာရဲလာခဲ့ပါတယ္။“ခ်စ္ေလးဖာသာဘာေတြဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ကိုယ္သိတာေတြသူမ်ားကိုမေၿပာၿပနိဳင္ရင္အ,အနဲ႔အတူတူပဲ၊စကားေၿပာတဲ့အခါလူေတြကိုအထင္လည္းအရမ္းမၾကီးနဲ႕အထင္လည္းအရမ္းမေသးနဲ႔၊အဲ့ဒီလိုၿဖစ္ေနရင္ဘာစကားမွထြက္မလာေတာ့ဘူုး”လို႔ကြ်န္မကိုသူကသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။IELTSစာေမးပြဲကို ေၿဖအၿပီးမွာအဂၤလိပ္စကားေၿပာည့ံတယ္လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မရဲ႕Speakingအမွတ္ကအၿခားReading,Writing,နဲ႔Listeningအမွတ္ေတြနဲ႔အတူတူပဲရခဲ့ပါတယ္။အူေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ခဲ့ၿခင္းအတြက္တံခါးပိတ္ထားခဲ့တဲ့ကြ်န္မတို႔နိဳင္ငံၾကီးကိုပဲအၿပစ္တင္ရမလား၊လူေရွ႕ထြက္ၿပီးအဂၤလိပ္လိုရဲရဲဝ့ံဝံ့ေၿပာနိဳင္ဖို႔အခြင့္အေရးမရနိဳင္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္ဘဝကိုပဲအၿပစ္တင္ရမလားကြ်န္မမသိပါ။
၂၀၀၇ခုႏွစ္အတြင္းAssumptionUniversity(Abac)မွာကြ်န္မခင္ပြန္းသည္ဆရာၿဖစ္လာခဲ့ၿပီးမၾကာခင္ၿမန္မာဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ကြ်န္မစကားေၿပာၿဖစ္တဲ့အခါဒီတကၠသိုလ္မွာပဲဆရာမအလုပ္ေလ်ွာက္ၾကည့္ဖို႔သူကအၾကံေပးလာခဲ့ပါတယ္။လိုအပ္တဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြကိုဆရာမၾကီးမိသားစုအကူအညီနဲ႕သက္ဆိုင္ရာကိုတင္ခဲ့ပါတယ္။သရုပ္ၿပသင္ၾကားမွဳကို ေလ့က်င့္ထားပါဆိုတဲ့ဆရာမၾကီးအၾကံေပးခ်က္အရPowerPoint ေလးၿပင္လိုက္ ေလ့က်င့္လိုက္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာ၁လနီးပါးအၾကာမွာအားနာတဲ့မ်က္နွာနဲ႕ဆရာမၾကီးဟာကြ်န္မတို႔အိမ္ကေလးကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ၿမန္မာၿပည္ကရခဲ့တဲ့ဘဲြ႕ေတြနဲ႔မို႔လို႔ဒီေက်ာင္းကမစဥ္းစားပါလို႔သက္ဆိုင္ရာကအေၾကာင္းၿပန္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။တၿခားအလုပ္ေတြေလ်ွာက္ၾကည့္ပါအံုးလို႔အားေပးစကားေၿပာၿပီးဆရာမၾကီးၿပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ပထမဆံုးၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ဝမ္းနည္းမွဳကကြ်န္မကိုယ္တိုင္အတြက္ပါ။ကြ်န္မဒီဘြဲ႕၂ခုကိုၿပီးစလြယ္ရလာခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူး၊တကယ့္ကိုစိတ္ေရာကုိယ္ပါအခ်ိန္အၾကာၾကီးၿမွုဳပ္နွံၿပီးမွရခဲ့တာပါ။ဒုတိယဝမ္းနည္းမွဳကကြ်န္မခ်စ္တဲ့စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ဆရာဆရာမေတြအတြက္ပါ။တတိယဝမ္းနည္းမွဳကေတာ့ကြ်န္မတို႔ၿမန္မာနိဳင္ငံၾကီးရဲ႕ၿပည္သူၿပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပါ။၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းဘြဲ႕ရတဲ့ၿမန္မာၿပည္ကပညာတတ္ေတြကိုနိဳင္ငံတကာကအသိအမွတ္မၿပဳပါတဲ့၊ၿမန္မာၿပည္မွာနိဳင္ငံတကာအသိအမွတ္ၿပဳၿခင္းခံရတဲ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအေရအတြက္ကသုညၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။ဘဝရဲ႕အခက္အခဲေတြကိုဥခြံထဲက ေဖာက္ထြက္ခဲ့ရတဲ့ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးေတြရဲ႕အၿဖစ္နဲ႔နွိဳင္းစာမယ္ဆိုရင္ကြ်န္မတို႔ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာအားအင္ခ်ိနဲ႔တဲ့ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးမ်ားနဲ႔တူၿပီး၊ဥခြံေတြကေတာ့အၿခားလူမ်ိိဳးမ်ားေဖာက္ထြက္ခဲ့ရတဲ့အခြံမ်ားထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာမာေက်ာထူထပ္ေနေလမလားလို႔ကြ်န္မေတြးမိပါတယ္။
၂၀၀၉ခုနွစ္စက္တင္ဘာလမွာ၁၀လပဲရွိေသးတဲ့သမီးေလးနွင္းနွင္းကိုကြ်န္မခင္ပြန္းနဲ႕ထားခဲ့ၿပီးကြ်န္မတို႔ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမညံ့ၾကဘူးဆိုတာကိုသက္ေသၿပဖိုု႔အတြက္(အလြန္တရာေလၾကီးသူလို႔ကြ်န္မကိုထင္နိဳင္ပါတယ္)ဂ်ပန္နိဳင္ငံIUJ(InternationalUniversityofJapan)ကိုကြ်န္မထြက္ခြါလာခဲ့ပါတယ္။ပထမဆံုးေၿဖရတဲ့Midtermစာေမးပြဲက ေမးခြန္းအလြန္ခက္တယ္လို႔နာမည္ၾကီးတဲ့ဂ်ပန္ပါေမာကၡဆရာမီရာမိုတိုရဲ႕Microeconomicsစာေမးပြဲပါ။စာေမးပြဲအစမိနစ္၂၀အတြင္းကြ်န္မဘာေၿဖရမွန္းကိုမသိခဲ့ပါ။မလွမ္းမကမ္းကဗီယက္နမ္မေလးကဂဏန္းေပါင္းစက္ကိုတေဒါက္ေဒါက္နွိပ္ရင္းအားတက္သေရာေၿဖေနခ်ိန္မွာကြ်န္မလက္မွာ ေခြ်းေစးေတြၿပန္ေနခဲ့ပါတယ္။
Mathematics..for...Economicsအတန္းထဲမွာအဆင့္ၿမင့္သခ်ၤာနဲ႔ ေဘာဂေဗဒဘယ္လိုေပါင္းထုပ္ၾကသလဲဆိုတဲ့ကြ်န္မနားမလည္နိဳင္ခဲ့တဲ့whyနဲ႕applicationကိစၥေတြကိုဆရာကရွင္းၿပခဲ့စဥ္မွာကြ်န္မကအသဲအသန္လိုက္မွတ္ေနေပမယ့္ ေဘးခုံမွာထိုင္ေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မထက္၈နွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့အိႏၵိယမွေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကစာအုပ္ထဲမွာဘာမွလိုက္မေရးဘဲဆရာေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာတြက္ၿပေနတဲ့ပုစာၦကိုပါးစပ္နဲ႔လိုက္တြက္ၿပီးအေၿဖထြက္နွင့္ေနပါၿပီ။Midtermသခၤ်ာစာေမးပြဲမွာ၁၀၀ဖိုးထဲက၈၀ရေအာင္ကြ်န္မအၾကိတ္အနယ္ေၿဖခဲ့ရေပမယ့္စာေမးပြဲခန္းကအထြက္မွာဒီစာေမးပြဲကအလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဒီ့ထက္စိန္ေခၚမွဳေတြပါတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးထုတ္ပါလုိ႕ပါေမာကၡကိုသြားေၿပာမယ္ဆိုတဲ့အမွတ္ၿပည့္ရခဲ့တဲ့ဗီယက္နမ္မေလးရဲ႕စကားကိုတဆင့္ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။Economicsရဲ႕အေၿခခံသေဘာတရားေတြကိုစိတ္ဝင္စားမွဳနဲ႕အမ်ွနားလည္ခဲ့ေပမယ့္ကြ်န္မနားလည္ေတြ႕ရွိထားတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုအဆင့္ၿမင့္သခၤ်ာကိုသံုးၿပီးသက္ေသၿပဳရွင္းၿပနိဳင္ဖို႔ကကြ်န္မအတြက္အခက္ခဲဆံုးအဆင့္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မစိတ္ေတြကိုဆြဲကိုင္လွဳပ္ခဲ့တဲ့အၿဖစ္တစ္ခုရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ေစတနာလည္းမထားအလုပ္မွာလည္းဘာအားစိုက္ထုတ္မွဳမွမရွိခဲ့တဲ့ဆရာမတခ်ိဳ႕ရဲ႕လုပ္ရပ္ေၾကာင့္နိဳင္ငံၿခားေက်ာင္းေလ်ွာက္ေလတိုင္းမလွမပၿဖစ္ေနခဲ့တဲ့ၿမန္မာၿပည္မွအမွတ္စာရင္းကိုရရွိထားသူ၊ ေၿပာေရးဆိုခြင့္ဘာမွမရွိခဲ့သူကြ်န္မဟာသင္ၾကားသူဆရာနဲ႔ဘာသာရပ္အေပၚအကဲၿဖတ္အမွတ္ေပးၿခင္း(Instructor...and...Course....Evaluation)စနစ္ကိုပထမဦးဆံုးအၾကိမ္က်င့္သံုးခြင့္ရရွိခဲ့တဲ့IUJမွာ“သင့္ဆရာကသင္တို႔အားေမးခြန္းေမးရန္အခြင့္အေရးေပးပါသလား၊သူဟာဒီဘာသာရပ္ကိုသင္ဖို႕လိုအပ္တဲ့ဗဟုသုတမ်ားနဲ႔ၿပည့္စံုသူၿဖစ္တယ္လို႕သင္သေဘာတူပါသလား၊သူ႕အားသင့္အေနနွင့္ဘယ္လိုအၾကံမ်ားေပးလိုပါသလဲ”စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ားကို ေၿဖခဲ့ရစဥ္ရွင္းၿပၿခင္းငွာမတတ္သာတဲ့ခံစားခ်က္မ်ားနဲ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာလွိဳင္းထေနခဲ့ပါတယ္။
ပထမဆံုးtermရဲ႕finalစာေမးပြဲမ်ားအၿပီးမွာကြ်န္မတို႕ပထမနွစ္ေတြကိုဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွၾကိဳဆိုပြဲလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။မီးပြင့္မတတ္သံုးခဲ့ရတဲ့ကြ်န္မေခါင္းကိုထူဖို႕ဘာအင္အားမွမက်န္ေတာ့တဲ့အတြက္အခန္းမီးကုိပိတ္ၿပီးအိပ္ရာထဲမွာလွဲေလွာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မနက္မွာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကနွင္းထဲမွာဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔လာေခၚတဲ့အတြက္လိုက္သြားခဲ့ၿပီးအခန္းၿပန္အေရာက္၊ကြန္ၿပဴတာထဲမွကိုယ္ပံုကိုကိုယ္ၿမင္လိုက္ရတဲ့အခါထိတ္လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။လြန္ခဲ့တဲ့၄လIUJ ေရာက္ခါစကရုိက္ထားခဲ့တဲ့ပံုထဲကနဲ႕မတူအသက္၁၀နွစ္ေလာက္ၾကီးတဲ့လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရလုိ႕ပါပဲ။
စာၾကည့္တာမ်ားလာတိုင္းခဏရပ္ၿပီးကြ်န္မအခန္းစာၾကည့္စားပြဲကေနနွင္းေတြက်ထားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးကိုတခါတရံကြ်န္မေငးေမာမိတတ္ပါတယ္။လွမ္းၿမင္ေနရတဲ့ကားရပ္နားဝန္းဆီကိုနိဳင္ငံၿခားသားေက်ာင္းသားမ်ားကားလာယူၿပီးဟိုဟိုဒီဒီသြားၾကတာကိုရာသီဥတုေကာင္းတဲ့ေန႕တိုင္းလိုလိုကြ်န္မၿမင္ခဲ့ရပါတယ္။သူတို႔စာေတြၿပီးသြားၾကခ်ိန္မွာကြ်န္မဘာေၾကာင့္မၿပီးေသးတာလဲ၊ကြ်န္မစာၾကည့္ခ်ိန္ရဲ႕တဝက္ေလာက္ပဲရွိမယ့္သူတို႔စာၾကည့္ခ်ိန္ေတြနဲ႕ကြ်န္မလိုက္လို႕မမွီေအာင္သူတို႔ဘယ္လိုမ်ားစာေတြၾကည့္လိုက္ၾကသလဲ။ကြ်န္မေရွ႕မွာအင္ဒိုနီးရွားကစာအေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား၂ေယာက္၊အိႏၵိယကတစ္ေယာက္၊ဗီယက္နမ္ကတစ္ေယာက္၊ကေမာၻဒီးယားကတစ္ေယာက္၊ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က၂ေယာက္၊နဲ႔နီေပါကတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္(နိဳင္ငံအားလံုးနီးနီးဆိုပါေတာ့)။
သူတို႕ကိုလိုက္လို႔မမွီရၿခင္းအဓိကအေၾကာင္းအရင္းကအေတြ႕အၾကံဳ(Exposure)နဲ႔ကြ်မ္းက်င္မွဳ(Skills) ေတြကြာၿခားၿခင္းေၾကာင့္ဆိုတာကိုတၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ကြ်န္မနားလည္လာခဲ့ပါတယ္။ညံ့ဖ်င္းတဲ့ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာကြ်န္မတို႔ဟာskills ေတြအလြန္နည္းပါးခဲ့ပါၿပီ။အဂၤလိပ္စာသခၤ်ာကြ်မ္းက်င္မွဳ၊ ေမးခြန္းထုတ္တတ္မွဳ၊ ေဆြးေႏြးၿငင္းခံုတတ္မွဳ၊ဆက္စပ္ေတြးေခၚနိဳင္မွဳ၊အိုး……..အမ်ားၾကီးမွအမ်ားၾကီးၿပတ္က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ပညာေရးကိုနိဳင္ငံတကာကအသိအမွတ္မၿပဳဘူးဆိုတာကိုကြ်န္မလက္မခံခ်င္ဘဲလက္ခံရေတာ့မယ္။ ေနာက္ခံပညာေရးစနစ္သာတူခဲ့ရင္ကြ်န္မသူတို႔နဲ႕အၿပိဳင္ရင္ေဘာင္မတန္းနိဳင္ဘူးလို႔ဘယ္သူေၿပာနိဳင္မလဲေနာ္။အခုေတာ့ယုန္နဲ႕လိပ္အေၿပးၿပိဳင္သလိုၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ကြ်န္မကိုနိဳင္ငံတကာပညာေရးစနစ္နဲ႕ထိေတြ႕ခြင့္ရေစခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုအသိအမွတ္ၿပဳခဲ့သူ၊အကူအညီေပးခဲ့သူ၊ ႏွင့္လ်စ္လ်ဴရွဳ႕ခဲ့သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ဂ်ပန္မွဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မွဳဆိုင္ရာမဟာဘြဲ႕ကိုရရွိခဲ့အၿပီးဘန္ေကာက္ၿပန္အေရာက္မွာAbacမွာပဲဆရာမအလုပ္ေလ်ွာက္လႊာကိုတင္ခဲ့ရပါတယ္။ကိုယ္ကိုအသိအမွတ္မၿပဳခဲ့တဲ့လူေတြဆီကိုကြ်န္မၿပန္မသြားခ်င္ခဲ့တာအမွန္ပါ။မ်က္နွာအမူအရာႏွင့္တမ်ိဳးစကားမ်ားႏွင့္တဖံုၿမန္မာလူမ်ိဳးၿဖစ္သည့္အတြက္အထင္ေသးေၾကာင္းၿပသေၿပာဆိုတတ္တဲ့လူမ်ားကဒီလိုInternationalပတ္ဝန္းက်င္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးတစ္ခုမွာလည္းဒုနဲ႕ေဒးပါပဲ။သို႔ေပမယ့္ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေရးတဲ့“ဘဝဆိုတဲ့ေက်ာင္း”စာအုပ္ေသးေသးေလးထဲကမေမ့နိဳင္စရာလိုက္နာစရာဘဝအတြက္ခံယူခ်က္ကေလးတစ္ခုကိုသတိရေနမိခဲ့တယ္။
“ဘဝဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာသင္ခန္းစာတစ္ခုကိုမေက်ညက္ခဲ့ရင္ ေနာက္ထပ္အဲ့ဒီသင္ခန္းစာကိုပဲထပ္ခါတလဲလဲၿပန္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္၊အဲ့ဒီေနရာကို ေအာင္ၿမင္စြာၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့စာေမးပြဲထပ္ေၿဖစရာမလိုေတာ့ဘူး”တဲ့ေလ။ကြ်န္မတို႔မည့ံေၾကာင္းသူတို႔ကိုသက္ေသၿပရအံုးမယ္(ၾကီးက်ယ္ၿပန္ၿပီ)။Exposureနဲ႕Skillsအသင့္အတင့္ရွိခဲ့ၿပီၿဖစ္ေပမယ့္တင္းၿပည့္က်ပ္ၿပည့္တိန္တိန္ၿမည္အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔မဟုတ္ေသးတဲ့ကြ်န္မအတြက္ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးမွာဆရာမအၿဖစ္ရပ္တည္နိဳင္ဖို႔ကကြ်န္မဘဝမွာဘယ္သူကမွမတိုက္ခိုင္းခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္တိုက္ပြဲတစ္ခုေပါ့။ပထမဦးဆံုးစာသင္ႏွစ္ဟာကြ်န္မဘဝရဲ႕အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲကတစ္ခုလို႔ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ရပ္ၿပီး၁နာရီခြဲစာLectureကိုအမွားမယြင္းမရွိအဂၤလိပ္လိုေၿပာတတ္ဖို႔ကကြ်န္မအတြက္ပထမဦးဆံုးေသာအတားအဆီးၾကီးၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။အဂၤလိပ္စကားေၿပာတိုင္းၿပည္မ်ားမွလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားေရွ႕မွာကြ်န္မလ်ွာကလည္းခဏခဏခလုတ္တိုက္ခဲ့ပါတယ္။သူတို႕ဖာသာတိုးတိုးစကားေၿပာၿပီးရယ္တာေတြ႕ရင္ကြ်န္မကိုရယ္တာမ်ားလားလို႔ ေတြးၿပီးအိပ္မေပ်ာ္ၿဖစ္ၿပန္ပါေလေရာ။
စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို ေလ့က်င့္ေရးကြင္းမ်ားအၿဖစ္မွတ္ယူၿပီး(သင့္မသင့္ကြ်န္မမသိပါ) ေနာက္အတန္းမွာငါဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ေၿပာနိဳင္လာမယ္၊ ေနာက္စာသင္ႏွစ္ဝက္မွာ၊ ေနာက္ႏွစ္မွာငါဒီထက္အမ်ားၾကီးတိုးတက္လာမယ္လုိ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားတင္းရင္းၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ကြ်န္မကလူေရွ႕ထြက္စကားေၿပာၿခင္းအရည္အခ်င္း(Public..Speaking...Skill)ကို ေသြးေနစဥ္မွာကြ်န္မနဲ႕အတူအလုပ္ဝင္တဲ့ကြ်န္မထက္အသက္၁၀ႏွစ္ငယ္တဲ့ထိုင္းဆရာမေလးကမ်က္ႏွာေလးခ်ီၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတဲ့skillကိုစတင္ေလ့က်င့္နိဳင္ခဲ့ပါၿပီ။ကြ်န္မ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာစကားေၿပာအိုေကလာတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြကိုဘယ္လုိကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတဲ့ကိစၥနဲ႕လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနစဥ္မွာသူကပါရဂူသင္တန္းတက္ရန္လိုအပ္တဲ့စာေမးပြဲမ်ားကို ေၿဖဆိုၿပီးၿဖစ္ႏွင့္ပါၿပီ။ပံုပ်က္စၿပဳလာတဲ့ကြ်န္မကိုယ္ခႏၶာကိုၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္းရန္အလြန္ေက်ာ့ရွင္းလွတဲ့သူကလမ္းညႊန္ၿပသခဲ့ပါတယ္။အတန္းထဲကtop ေနရာေတြကိုယူထားနိဳင္ခဲ့တဲ့အၿပင္အားကစား၊ဂီတစတဲ့ExtraCurriculum...Activities ေတြကိုပါလုပ္ၿပနိဳင္ခဲ့တဲ့IUJကအတန္းေဖာ္ေတြကိုအားက်ခဲ့ရတဲ့ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ရင္းဘဝအေၿခအေနကိုပါဟန္ခ်က္ညီေအာင္ထိန္းထားနိဳင္တဲ့ထိုင္းဆရာမငယ္ငယ္ေလးကိုပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕အေလးၿပဳခဲ့ရပါတယ္။ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြေလာက္ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး(Intelligence)မၿမင့္မားဘူးလို႔ၿမန္မာအမ်ားစုက ေၿပာၾကပါတယ္။ကြ်န္မအနည္းငယ္မ်ွသာလက္ခံလိုပါတယ္။|
ကြ်န္မ ေလ့လာဖတ္ရွဳ႕မွဳအရIntelligenceဆိုတာ ေမြးရာပါက၅၀ရာခိုင္ႏွဳန္းပဲပါလာတာလို႔သိပံၸပညာရွင္အမ်ားစုကဆိုပါတယ္။က်န္တဲ့၅၀ရာခိုင္ႏွဳန္းကိုလူတစ္ဦးေမြးဖြားၾကီးၿပင္းရာပတ္ဝန္းက်င္ကၿပဳၿပင္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ဟုတ္ပါတယ္။ကြ်န္မနဲ႕ ေမြးရာပါIntelligenceအဆင့္တူညီတယ္လို႔ဆိုနိဳင္တဲ့နိဳင္ငံၿခားသား(အာရွနိဳင္ငံသားပဲဆိုၾကပါစို႕)တစ္ေယာက္နဲ႕စာၿပိဳင္ရင္ကြ်န္မရွဳံးပါတယ္၊ရွဳံးခဲ့ပါတယ္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့သူကကြ်န္မထက္Exposureနဲ႕Skills ေတြအမ်ားၾကီးသာေနလို႔ပါ။ကြ်န္မလက္ရွိသင္ၾကားေနတဲ့ရုိးရုိးအီကိုတန္းရဲ႕သင္ရုိးညႊန္းတမ္း၊သင္ၾကားမွဳစနစ္နွင့္အေထာက္အကူၿပဳပစၥည္းမ်ားကကြ်န္မရခဲ့တဲ့ၿမန္မာၿပည္ကမဟာဘြဲ႕ရဲ႕သင္ရုိးညႊန္းတမ္း၊သင္ၾကားမွဳစနစ္နွင့္အေထာက္အကူၿပဳပစၥည္းမ်ားထက္သာတယ္လို႕(ကြ်န္မမ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး) ေၿပာပါရေစ။ဒီလိုကြ်န္မတို႔နိဳင္ငံက“ေတာ္”ဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာအၿခားအာရွနိဳင္ငံမ်ားမွ“သင့္”ဆိုေသာလူတစ္ေယာက္နဲ႕သူတင္ကိုယ္တင္ၿဖစ္ဖို႕လ်ွာတစ္ေတာင္ေလာက္ထြက္ေအာင္ ေၿပးလိုက္ေနရၿပီးကြ်န္မတို႔နိဳင္ငံက“သင့္”ဆိုေသာလူေတြဟာသူမ်ားနိဳင္ငံေတြမွာ“ညံ့”ဆိုေသာလူေတြလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြကို ေအာက္က်ခံၿပီးသြားလုပ္ေနရတာေတြကိုသံုးသပ္မိမယ္ဆိုရင္ကြ်န္မတို႕ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ေရွ႕အနာဂတ္ကို ေတြးၾကည့္နိဳင္ၾကပါၿပီ။
တိုင္းၿပည္မ်ားဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကသလဲဆိုတဲ့InternationalDevelopmentဘာသာရပ္နဲ႕မဟာဘြဲ႕ရထားတဲ့ကြ်န္မ၊တိုင္းၿပည္မ်ား၏ေရရွည္စီးပြားေရးတိုးတက္မွဳ(LongRunEconomicGrowth)တနည္းအားၿဖင့္ ေရရွည္လူမွဳဘဝေကာင္းမြန္မွဳဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေက်ာင္းသားေတြကိုရွင္းၿပတိုင္းပညာေရးဟာ..Long-..Run..Economic..Growthအတြက္အေရးအပါဆံုးနံပါတ္တစ္လို႔သူတို႔ေခါင္းထဲကိုစြဲေနေအာင္ဥပမာေလးေတြေပးၿပီးရွင္းၿပနိဳင္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မ၊ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ပညာေရးၾကီးနလန္မထူနိဳင္ေလာက္ေအာင္နိမ့္က်ၿပီးစာသင္ခြင့္မရတဲ့ကေလးေတြအေၾကာင္းၾကားရတိုင္းရင္ထဲမွာဆို႔နင့္ေနမိတာအၾကိမ္ၾကိမ္ပါ။
ၿမန္မာလူၾကီးတစ္ေယာက္က ေၿပာဖူးတယ္“ညည္းတို႔တေတြဒီတိုင္းၿပည္မွာလူၿဖစ္လာတာညည္းတို႔ကိုကကံမေကာင္းလုိ႔ေပါ့ေအ၊ညည္းတို႔ကုသို္လ္ေတြအရမ္းေကာင္းၾကရင္ဒီ႔ထက္ေကာင္းတဲ့တိုင္းၿပည္ေတြမွာလူၿဖစ္ၾကမွာေပါ့”တဲ့။ဟုတ္ပါတယ္၊ကြ်န္မတို႔အတိတ္ကံေတြမေကာင္းခဲ့ၾကလို႔ဒီတိုင္းၿပည္မွာလူလာၿဖစ္ၾကတယ္၊အခက္အခဲေတြဖိႏွိပ္မွဳေတြခြဲၿခားဆက္ဆံခံရမွဳေတြေအာက္ကေနပင္ပင္ပန္းပန္းထိုးထြက္ၾကရတယ္။ဒါေပမယ့္ကြ်န္မတို႔မ်ိဳးဆက္ကေလးငယ္ေလးေတြကို“ကဲကံမေကာင္းလို႔ဒီနိဳင္ငံမွာလူၿဖစ္ၾကတယ္၊သည္းခံၿပီးေနၾကေလေရာ့”လို႔ကြ်န္မတို႔ ေၿပာသင့္ပါသလား၊ ေၿပာရက္ပါသလား။ကြ်န္မမေၿပာရက္ပါ။ထိပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေၿပာင္းလဲမွဳေတြကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ရင္းမွပင္ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာေလးကေနကိုယ္တတ္နိဳင္သေလာက္အင္အားေလးေတြနဲ႕ဒီပညာေရးစနစ္ၾကီးကို ေၿပာင္းလဲပစ္ၾကပါစို႕လား။ ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြအားလံုးေပါင္းမိသြားတဲ့တခ်ိန္မွာကြ်န္မတို႕နိဳင္ငံၾကီးကိုအမ်ားနည္းတူအရွိန္ၿပည့္ေမာင္းနွင္နိဳင္ဖို႕အဓိကစြမ္းအင္ၿဖစ္တဲ့ၾကည္စင္ရွင္းသန္႔္လွတဲ့ဆီေကာင္းေကာင္းေလးေတြအေၿမာက္အၿမားထြက္ရွိလာနိဳင္မယ္လို႔ယံုၾကည္ေမ်ွာ္လင့္လ်ွက္ …………………..
ကြ်န္မအသက္၂၈နွစ္အထိၿမန္မာၿပည္မွာ ေနခဲ့ပါတယ္။သခ်ၤာနွင့္အဂၤလိပ္စာကိုသူငယ္တန္းကတည္းကသင္ခဲ့ရၿပီးအဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ၿပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကိုအသံုးၿပဳ၍ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွစီးပြားေရးပညာမဟာဘြဲ႕ကို၂၀၀၆ခုနွစ္မွာရရွိခဲ့ပါတယ္။အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ဝတၳဳတခ်ဳိ႕ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့၊အဂၤလိပ္စကားေၿပာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့က်ြန္မ၂၈နွစ္အတြင္းနဳိင္ငံၿခားသားတေယာက္တေလနဲ႔မွအဂၤလိပ္လိုစကားမေၿပာဖူးခဲ့ပါ။အလြန္တရာၿပည့္စံုလွေသာမိသားစုမွ ေမြးဖြားခဲ့ၿခင္းမဟုတ္ေသာ၊အလြန္တရာဥာဏ္ရည္ၿမင့္မားသူတစ္ဦးလည္းမဟုတ္ေသာကြ်န္မကိုၿမန္မာၿပည္၏သာမန္လူတန္းစား(Averagepopulation)ကိုကိုယ္စားၿပဳနိဳင္သူတစ္ဦးအၿဖစ္ဦးစြာမွတ္ယူၿပီးကြ်န္မဘဝ၏ပညာေရးနွင့္ဆက္ႏြယ္ေသာအေတြ႕အၾကံဳအခ်ိဳ႕ကိုမ်ွေဝလိုပါတယ္။
ပညာေရးအေၾကာင္းေၿပာမယ္ဆိုေတာ့က်ြန္မ..ဆရာဆရာမေတြအေၾကာင္းေၿပာရေတာ့မွာၿဖစ္ပါတယ္။ဤေနရာမွာကြ်န္မဆရာသမားမ်ားကို ေက်းဇူးကန္းေစာ္ကားလိုစိတ္မ်ားမရွိဘဲ(တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမ်ွတိုက္ခိုက္လိုၿခင္းမရွိပါ)၊ကြ်န္မၾကီးၿပင္းသင္ယူခဲ့ရတဲ့ပညာေရးစနစ္ၾကီးတစ္ခုေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးလိုရင္းကအဓိကၿဖစ္ေၾကာင္းဦးစြာေၿပာၾကားလိုပါတယ္။မူလတန္းနွင့္အလယ္တန္းမွာသခၤ်ာ၊အဂၤလိပ္စာမည့ံခဲ့ေသာကြ်န္မ(အမွတ္၁၀၀ေပးရင္၉၀ပတ္ဝန္းက်င္ရေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္)အထက္တန္း(၉တန္း၁၀တန္း)အေရာက္မွာအဂၤလိပ္စာ၊သခၤ်ာအမွတ္ေတြနည္း,နည္းလာခဲ့ပါတယ္။အမွတ္နည္းသြားခဲ့ၿခင္းဟာစိတ္ဝင္စားမွဳေလ်ာ႔နည္းလာခဲ့ၿခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္ၿပီးစိတ္ဝင္စားမွဳဘာေၾကာင့္ေလ်ာ့နည္းခဲ့ရသလဲဆိုတာကိုေတာ့ ေနာင္၁၅နွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါက်မွကြ်န္မနားလည္စၿပဳခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔အလယ္တန္းအထက္တန္းသခၤ်ာမ်ားကိုသင္ယူခဲ့စဥ္ကအတန္းထဲတြင္ဆရာမမ်ားကသီအိုရီနွင့္ပံုေသနည္းမ်ားကိုရွင္းၿပၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းပုစာၦမ်ားတြက္ခိုင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ဘယ္ပုစာၦလာရင္ဘယ္ေဖာ္ၿမဴလာနဲ႕တြက္အေၿဖဘယ္လိုထြက္ဆိုတာကိုကြ်န္မသိၿပီးေနာက္မွာဘာေၾကာင့္ဒီေဖာ္ၿမဴလာၿဖစ္ေပၚလာရသလဲ၊ဘယ္ေနရာမွာဒီသခၤ်ာေတြကိုသံုးမွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကကြ်န္မေခါင္းထဲကိုစီကာစဥ္ကာေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။အေပါင္းအႏွဳတ္အေၿမွာက္အစား ေတြကို ေစ်းဝယ္ရာမွာသံုးနိဳင္တယ္၊ၾတိဂံစတုဂံေတြကိုအိမ္ေဆာက္ရာမွာသံုးနိဳင္တယ္လို႕အၾကမ္းဖ်ဥ္းပဲသိရာမွအဆင့္ပိုၿမင့္တဲ့သခၤ်ာေတြကိုဘယ္ေနရာမွာသံုးမလဲလို႔သိခ်င္လာတဲ့အခါဆရာမတစ္ေယာက္ကိုမဝ့ံမရဲနဲ႕သြားေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။“သိပ္မေတြးနဲ႔ ေဂါက္သြားမယ္”ဆိုတဲ့အေၿဖကိုကြ်န္မရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအတန္းထဲမွာအတန္းေဖာ္ေတြသခၤ်ာတစ္ပုဒ္အေၿဖထြက္ဖို႔အၿပိဳင္အဆိုင္တြက္ေနတဲ့အခါတိုင္းကြ်န္မကေတာ့ဘာေၾကာင့္ငါတို႔ဒါကိုလုပ္ေနၾကတာလဲ(why)၊လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာဒါကိုဘယ္လိုသံုးမွာလဲ(application)ဆိုတာေတြကို ေတြးရင္းကြ်န္မရဲ႕သခၤ်ာအတန္းေတြကုန္ဆံုးခဲ့သလိုကြ်န္မရဲ႕အမွတ္ေတြကလည္း ေအာက္ဖက္ကိုထိုးဆင္းေနခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႕အဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့တဲ့နည္းလမ္းမွန္မမွန္ဆိုတာကိုလည္းၿမန္မာနိဳင္ငံရဲ႕အၿပင္ကိုထြက္ေတာ့မွပဲကြ်န္မသံုးသပ္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မရရွိခဲ့တဲ့အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးကသဒၵါ(grammar)ကိုအထူးၿပဳပါတယ္။ဝါက်တည္ေဆာက္မွဳကိုတစ္နွစ္ပတ္လံုးကုန္ေအာင္သင္ေပမယ့္တည္ေဆာက္တတ္တဲ့ဝါက်ေတြနဲ႔ကိုယ္တင္ၿပေၿပာဆိုခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုသူမ်ားနားလည္ေအာင္ ေရးသားေၿပာဆိုတတ္ဖို႕သင္ၾကားမွဳအပိုင္းမွာအေတာ္အားနည္းၾကတယ္လို႕ကြ်န္မၿမင္ပါတယ္။
၉တန္း၁၀တန္းေလာက္မွာဝတၳဳေရးခ်င္စိတ္ေတြၿပင္းၿပခဲ့တဲ့ကြ်န္မဟာအဂၤလိပ္စာစာစီစာကံုးေတြကိုဘယ္အထူးထုတ္ကိုမွအားမကိုးဘဲကိုယ့္အေတြးေတြကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီးေရးသားဖို႔အလြန္တက္ၾကြခဲ့ပါတယ္။ဆရာမကဖတ္ရွဳအမွတ္ေပးထားတဲ့ကြ်န္မရဲ႕အိမ္စာစာစီစာကံုးစာရြက္ေလးကိုၿပန္ရခဲ့တဲ့ေန႔တေန႔ကိုကြ်န္မမေမ့နိဳင္ခဲ့ပါ။တတ္သမ်ွအဂၤလိပ္သဒၵါေလးေတြနဲ႔စီကံုးထားတဲ့ကြ်န္မစာရြက္ကေလးဟာမွင္နီေတြနဲ႔ရွဳပ္ရွက္ခက္ေနခဲ့ၿပီးရတဲ့အမွတ္ကလည္းနည္းနည္းေလးမွတကယ့္နည္းနည္းေလးပါ။အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းစာရြက္ကအလြန္မွသပ္ရပ္လွပၿပီးသူကအမွတ္ၿပည့္နီးနီးရခဲ့ပါတယ္။“နင္ဘယ္လိုေရးခဲ့သလဲ”လို႔သူငယ္ခ်င္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့အထူးထုတ္ထဲကစာစီစာကံုးကိုမွီၿငမ္းေရးသားခဲ့တယ္လို႔ရုိးသားစြာပင္သူကရွင္းၿပခဲ့ပါတယ္။သူ႔ရဲ႕မွီၿငမ္းနိဳင္တဲ့အရည္အခ်င္းကိုအသိအမွတ္ၿပဳခဲ့သလိုကြ်န္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အားထုတ္မွဳေလးကိုလည္းသူ႕ေလာက္နီးနီးအသိအမွတ္မၿပဳသင့္ပါသလားရွင္။မွားေနတဲ့အေရးအသားေတြကို ေထာက္ၿပရင္း“သမီးမွာကိုယ္ပိုင္ေတြးနိဳင္တဲ့အရည္အခ်င္းတစ္ခုရွိေနတယ္ဆက္ၾကိဳးစားပါဆရာမအကူအညီေပးေနမယ္”လို႔ ေၿပာတဲ့ဆရာမနဲ႕ေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုရင္ကြ်န္မေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ပညာေရးခရီးဟာအခုထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့မယ္ဆိုတာကြ်န္မအေသအခ်ာေၿပာရဲပါတယ္။
သတၱေဗဒအဓိကနဲ႕ဘြဲ႕ရထားတဲ့ဆရာမရဲ႕အဂၤလိပ္စာအတန္း၊သမိုင္းအဓိကနဲ႕ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ဆရာမရဲ႕ၿမန္မာစာအတန္းနွင့္အလားတူစာသင္ခန္းမ်ားမွာစိတ္ေတြကိုအစိုးမရနိဳင္ခဲ့ဘဲအေတြးမ်ားနဲ႕ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မဟာ၁၀တန္းစာေမးပြဲကိုဝိဇၹာဂုဏ္ထူးသိပံၸဂုဏ္ထူး၂ခုနဲ႕ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကစက္မွဳတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္မကစီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကိုမေရာက္ခ်င္ဘဲေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။၁၀တန္းအထိအတန္းရဲ႕ထိပ္ဆံုးနားမွာအၿမဲရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ေဆးတကၠသိုလ္ကိုေရာက္နိဳင္တယ္လို႕ထင္ေၾကးရွိခဲ့ၾကတဲ့ကြ်န္မမိသားစုနွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကကြ်န္မကိုအထင္ေသးသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။
ေဆးတကၠသို္လ္နွင့္စက္မွဳတကၠသို္လ္ေတြကိုမွမေရာက္ရင္ဘာမွအသံုးမက်ေတာ့သလိုအယူအဆရွိခဲ့တဲ့ရွိေနဆဲၿဖစ္တဲ့ကြ်န္မတ္ို႔ၿမန္မာနိဳင္ငံၾကီးမွာကြ်န္မလမ္းေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ပထမနွစ္နွင့္ဒုတိယနွစ္မွာလည္းစာသင္ခ်ိန္ေတြကိုအေတြးေတြနဲ႕သာကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းမေက်မနပ္ေတြၿဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မဘဝအေၿခအေနကိုဂရပ္မ်ဥ္းနဲ႕ၿပနိဳင္မယ္ဆိုရင္အဲဒီအခ်ိန္အခါကို ေအာက္ကိုထိုးဆင္းေနတဲ့မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းနဲ႕ဥပမာၿပလို႕ရနိဳင္မယ္ထင္ပါတယ္။ေခ်ာက္ရဲ႕ေအာက္ဆံုးၾကမ္းၿပင္ကိုထိသြားၿပီးခ်ိန္မွာဆက္နိမ့္ဆင္းသြားစရာဘာမွမရွိေတာ့တဲ့အတြက္အေပၚၿပန္တက္ဖို႔ၾကိဳးစားရန္ဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္မွဳတစ္ခုသာက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ဟာတတိယနွစ္ကိုစတက္တဲ့ေန႔ၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ဒုတိယနွစ္အမွတ္စာရင္းအရခြဲၿခားထားတဲ့အထူးၿပဳတန္းမ်ားတက္ခြင့္စာရင္းထြက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာဝါဏဇၹဂုဏ္ထူးတန္း၊စာရင္းအင္းဂုဏ္ထူးတန္း၊နွင့္ ေဘာဂေဗဒဂုဏ္ထူးတန္းဆိုတဲ့အၿမင့္ဆံုး၃တန္းကိုတက္ဖို႔အမွတ္မမွီခဲ့တဲ့ကြ်န္မနာမည္ဟာဝါဏဇၹရုိးရုိးတန္းတက္ခြင့္ရသူမ်ားစာရင္းမွာပါလာခဲ့ပါတယ္။ပထမဦးဆံုးသြားတက္မိတဲ့အတန္းကစာရင္းကိုင္ပညာဘာသာရပ္ပါ။ကြ်န္မအပ်င္းဆံုးဘာသာရပ္ဆိုပါေတာ့။ဆရာမတြက္ၿပေနတဲ့ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို“Debit”“Credit”လို႔တစ္တန္းလံုးက ေက်ာင္းသူေတြတညီတညာတည္းေအာ္ေနၾကစဥ္သူတို႔ကဒါေတြသိၿပီးငါကဘာေၾကာင့္မသိရတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔အားငယ္စြာအတန္းခ်ိန္ကိုကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။(မွတ္ခ်က္… ေက်ာင္း၃နွစ္ခြဲပိတ္ခ်ိန္အတြင္းၿပင္ပစာရင္းကိုင္သင္တန္းမ်ားတက္ထားခဲ့ၾကတာ ေနာက္မွသိရပါတယ္။)ထမင္းစားနားခ်ိန္စားေသာက္ဆိုင္တန္းဘက္ေလ်ွာက္လာတဲ့အခါအနိမ့္ဆံုးအတန္းလို႔အမ်ားကဆိုတဲ့ ေဘာဂေဗဒ(Economics)အတန္းကိုေရာက္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္နဲ႔သြားေတ႔ြပါတယ္။ဝါဏဇၹ(Commerce)နဲ႔စာရင္းအင္း(Statistics)ကတၿခားသူငယ္ခ်င္းေတြပါေရာက္လာၿပီးစားေသာက္ဆိုင္မွာဝိုင္းဖဲြ႕ကာကိုယ့္ေမဂ်ာသူ႕ေမဂ်ာအေၾကာင္း ေၿပာၾကပါေလေတာ့တယ္။အီကိုတန္းမွသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဦးေဆာင္ေၿပာၾကားမွဳေတြကကြ်န္မရဲ႕ထံုထိုင္းေနတဲ့စိတ္ေတြကိုလွဳပ္ခါနွဳိးလိုက္ပါတယ္။“ဆရာဦးခင္ေမာင္ညိဳ ေၿပာတာေတြအရမ္းနားေထာင္ေကာင္းတယ္သိလား၊နိဳင္ငံေရးေတြလည္းပါတယ္”။“တကယ္လားငါလာနားေထာင္ၾကည့္လို႔ရမလားဟင္”လို႔ကြ်န္မကေမးေတာ့သူ႔မ်က္လံုးေတြကအေရာင္ေတာက္သြားၿပီး“အိုးၾကည္စင္ရယ္ဘာလို႕မရရမွာလဲ”လို႔သူကဝမ္းသာအားရဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။အီကိုတန္းမွာတစ္တန္းသြားနားေထာင္ၿပီးခ်ိန္မွာပဲ ေဘာဂေဗဒဆိုတဲ့ဘာသာရပ္ထဲမွာကြ်န္မသိခ်င္တာေတြအမ်ားၾကီးမွအမ်ားၾကီးရွိေနပါလားဆိုတာအံ့ၾသတၾကီးနဲ႔သိလိုက္ရပါတယ္။တိုင္းၿပည္ဝင္ေငြ၊အလုပ္လက္မဲ့အေၿခအေန၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမွဳ၊ၿပည္ပေငြေပးေငြယူရွင္းတမ္း၊စီးပြားေရးမူဝါဒ။အိုး…ကြ်န္မဖတ္ခဲ့တဲ့စာေတြထဲကနားမလည္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုအခုနားလည္ဖို႕အခြင့္အေရးရေတာ့မွာေပါ့။စိတ္တူကိုယ္တူအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကသူလည္းECOကိုအလြန္ေၿပာင္းခ်င္ေၾကာင္းရင္ဖြင့္လာပါတယ္။ ေအးဒါဆို ေနာက္ေန႕မနက္နင္နဲ႔ငါရုံးခန္းေရွ႕မွာဆံုၾကမယ္ေနာ္၊အတူတူေၿပာင္းၾကစို႔လို႕သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။
အိမ္ေရာက္လို႔အေမ့ကို ေၿပာၿပတဲ့အခါအေမကမ်က္စိမ်က္နွာပ်က္ပ်က္နဲ႔မေၿပာင္းဖို႔တားပါတယ္။“ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီးခ်င္းအလုပ္ရမယ့္ေမဂ်ာကိုရရဲ႕သားနဲ႔ဘာေၾကာင့္တၿခားဟာကိုယူခ်င္ရတာလဲ၊အေမတစ္ေယာက္တည္းမုဆိုးမဘဝနဲ႕ရုန္းကန္ေနရတာမစဥ္းစားဘူး၊ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲကိုယ္လုပ္တတ္တာညည္းလည္းညည္းအေဖအတိုင္းပဲ”လို႔အေမကဆူပူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာအေမေၿပာသလိုအလြန္တရာေခါင္းမာလွတဲ့ကြ်န္မဟာခ်ိန္းဆိုထားတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေရွ႕မွာသူငယ္ခ်င္းကိုေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။သူက ေရာက္မလာခဲ့ပါ။အတန္းခ်ိန္အရမ္းနီးလာေတာ့ကြ်န္မဖာသာဘာသာရပ္ေၿပာင္းေရႊ႕ၿခင္းစာေစာင္ကိုတင္ခဲ့ၿပီးအီကိုအတန္းထဲမွာသြားထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။သူနဲ႔ေတြ႕ၿဖစ္တဲ့အခါသူကစိတ္မေကာင္းစြာရွင္းၿပခဲ့တာက“ေဆာရီးပါၾကည္စင္ရယ္ငါ့အေဖကသေဘာမတူဘူးCPAရေအာင္လုပ္ရမယ္လို႔ေၿပာတယ္ငါမေၿပာင္းေတာ့ဘူးေနာ္”တဲ့။သမီးအလိမၼာသူငယ္ခ်င္းနဲ႔မတူခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုကြ်န္မအေမကစိတ္ဆိုးၿပီး၃ရက္ေလာက္စကားမေၿပာဘဲေနခဲ့ပါတယ္။“အေမ့ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုနားလည္ေပမယ့္ကြ်န္မဘဝကလည္း ေသေရးရွင္ေရးတမ်ွအေရးၾကီးေနတဲ့အေကြ႕တေကြ႕ၿဖစ္ခဲ့လို႕ပါအေမရယ္”လို႔စိတ္ထဲကေတာင္းပန္ေနခဲ့မိပါတယ္။“လံုးဝမေၿပာင္းရဘူး”ဆိုတဲ့တခ်က္လႊတ္အမိန္႕ေပးစနစ္ကိုမသံုးခဲ့ဘဲ၃ရက္ပဲစိတ္ဆိုးခဲ့တဲ့အေမ့ကိုအခုထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါရွင္။
တတိယနွစ္မွစၿပီး မဟာဘြဲ႕ရသည္အထိ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အရိပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပညာသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ “Why do we learn this?” နဲ႕ “Where do we apply this?” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေၿပလည္ေအာင္
မရွင္းၿပနိဳင္ခဲ့တဲ့ဆရာဆရာမအခ်ိဳ႕နဲ႕ေတြ႕ဆံုသင္ယူခဲ့ရတာကလြဲလို႕Economicsကိုခ်စ္မိသြားေအာင္သင္ေပးနိဳင္ခဲ့တဲ့ဆရာဆရာမမ်ားကိုအၿမဲအားက်ေလးစားေနခဲ့ပါတယ္။ဒီစီးပြားေရးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာပဲဆရာမလုပ္ရင္းဘဝကိုၿမွဳပ္နွံေတာ့မယ္လို႔စိတ္ဆံုးၿဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။မဟာတန္းပထမနွစ္ကိုတက္ေနစဥ္အတြင္းကြ်န္မဘဝရဲ႕ေနာက္ထပ္အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုနွင့္ထပ္ၿပီးဆံုေတြ႕ရၿပန္ပါတယ္။အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားအၿဖစ္ကြ်န္မတို႔မိဘမ်ားတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာ ေဒသမွာကြ်န္မနွင့္အတူၾကီးၿပင္းခဲ့သူ(ယခုကြ်န္မခင္ပြန္း)ကကြ်န္မကိုခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ၿခင္းနွင့္နိဳင္ငံၿခားတကၠသိုလ္တစ္ခုမွစီးပြားေရးပါေမာကၡဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဟာေၿပာပြဲကိုတက္ေရာက္ခဲ့ၿခင္းတို႕မွကြ်န္မဆီကုိမေၿဖနိဳင္တဲ့ေမးခြန္းအသစ္ေတြ ေရာက္ရွိလာခဲ့သလိုကြ်န္မေလ်ွာက္လွမ္းေနတဲ့ခရီးကိုၿပန္လည္သံုးသပ္ေစဖို႔အေတြးသစ္ေတြကိုလည္းၿဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ထိုင္းနိဳင္ငံမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူ႕ကိုလက္ထပ္လိုက္ရင္သူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ရေတာ့မယ္၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာတေန႔ဆရာမလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေလ်ွာက္ေနတဲ့လမ္းကိုရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ရမယ္။တဖက္ကလည္းနိဳင္ငံၿခားသူဆရာမၾကီးရဲ႕ေဟာေၿပာမွဳအၿပီး ေမးခြန္းေမးရန္ဖိတ္ေခၚခဲ့စဥ္ပရိတ္သတ္ဆီကဘာေမးခြန္းမွထြက္မလာခဲ့တဲ့အၿဖစ္ကိုထပ္ခါတလဲလဲၿပန္သတိရေနခဲ့မိတယ္။
သူေၿပာသမ်ွနားလည္ေပမယ့္ ေမးခြန္းၿပန္မထုတ္တတ္ခဲ့တဲ့မဟာတန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွကြ်န္မဟာ“ငါဆရာမၿဖစ္လာတဲ့တေန႕မွာဒီတရုတ္လူမ်ိဳးဆရာမၾကီးလိုအဂၤလိပ္စကားကိုေရလည္ပတ္လည္ေၿပာနိဳင္ပါ့မလား၊ဒီဆရာမၾကီးလိုသုေတသနစာတမ္းေတြ ေရးနိဳင္ပါ့မလား”ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ကိုယ့္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအထပ္ထပ္အခါခါသံုးသပ္ေနခဲ့မိပါတယ္။က်ဴရွင္ျပမွမိသားစုစားဝတ္ေနေရးေျပလည္မွာျဖစ္လို႔က်ဴရွင္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ေနရတဲ့ဆရာမမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ကြၽန္မဘယ္အခ်ိန္ထိေတာင့္ခံထားႏုိင္မလဲ။ဘာကိုဆံုးၿဖတ္ရမွန္းမသိၿဖစ္ေနခိုက္မွာအနွစ္နွစ္အကာကာလက ေစာင့္ေမ်ွာ္ခဲ့ရတဲ့ဆရာမၿဖစ္ဖို႔စာေမးပြဲၾကီးက ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မခ်စ္သူကိုကြ်န္မအိမ္မက္ေတြအေၾကာင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာၿပခဲ့တဲ့အခါကြ်န္မၿဖစ္ခ်င္တာေတြအားလံုးၿဖစ္ရမယ္လို႔ကတိမေပးနိဳင္ေပမယ့္ ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကိုသြားဖို႔လမ္းကတစ္ခုတည္းရွိတာမဟုတ္ပါဘူး၊အတတ္နိဳင္ဆံုးၾကိဳးစားၿပီးကူညီပါ့မယ္လို႔သူကဆိုခဲ့ပါတယ္။
လူေတြ႕စာေမးပြဲကိုသြားမေၿဖခဲ့ေတာ့ဘဲမဟာတန္းစာေမးပြဲမ်ားအၿပီးမွာသူ႕မ်က္နွာတရြာထင္ၿပီးကြ်န္မဘန္ေကာက္ကိုလိုက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ေဖာင္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုကြ်န္မအေမနွင့္တကြခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကစိုးရိမ္ပူပန္ေနခဲ့ၾကေပမယ့္ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းလွတဲ့ကေလးသာသာကြ်န္မကိုပညာလွလွေပးဖို႕ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ ေလွာင္ရယ္တဲ့အၿပံဳးေလးနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳေနခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာပဲကြ်န္မအတြက္ဖိနပ္ဝယ္ဖို႔္ကုန္တိုက္တစ္ခုကုိသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ၿမန္မာၿပည္မွာကတည္းကဖိနပ္နံပါတ္ၾကီးၾကီးနဲ႕မွေတာ္တဲ့ကြ်န္မေၿခေထာက္ဟာထိုင္းအမ်ိဳးသမီးေလးေတြအတြက္စံၿပဳထုတ္လုပ္ထားတဲ့ဖိနပ္အမ်ားစုနဲ႔ဘယ္လိုမွမေတာ္ခဲ့ပါဘူး။ဖိနပ္ေတြကိုစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထုတ္စီးခြင့္ၿပဳခဲ့တဲ့အေရာင္းစာေရးမေလးမ်က္နွာကအနည္းငယ္ညိဳလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္မလည္းကိုယ့္ကို္ယ္ကိုစိတ္သိပ္မရွည္ေတာ့ပါဘူး။အဲဒီအခ်ိန္မွာသူကအဂၤလိပ္လိုတစံုတရာကိုရွင္းၿပပါတယ္။ကြ်န္မပါးစပ္မွ“ဒီဖိနပ္က ေသးေနတယ္”လို႔ၿမန္မာလိုလႊတ္ကနဲထြက္သြားပါတယ္။ဗုေဒၶါ….ကြ်န္မအဂၤလိပ္လိုဘယ္လိုေၿပာရမယ္ဆိုတာသိေနရဲ႕သားနဲ႔ဘာေၾကာင့္ၿမန္မာလိုေၿပာမိသြားတာလဲ။အေရာင္းစာေရးမေလးကကြ်န္မကိုအထင္ေသးတဲ့မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးဒါအကုန္ပဲလို႔အဂၤလိပ္လို ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ဝါက်မမွန္တဲ့ထိုင္းသံဝဲဝဲသူ႕အဂၤလိပ္စာကိုစိတ္ထဲကၿပန္ၿပင္ေပးေနမိခဲ့တဲ့ကြ်န္မပါးစပ္က“small”ဆိုတဲ့အလြန္တရာလြယ္ကူလွတဲ့စကားေလးတစ္လံုးေတာင္ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။သြားၿပီ။“cultureshock”လို႔ေခၚတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္မွာရတဲ့ၿပႆနာနဲ႔ကြ်န္မစေတြ႕ပါၿပီ။အသက္၂၈နွစ္ေက်ာ္မွနိဳင္ငံၿခားသားတစ္ေယာက္နဲ႕အဂၤလိပ္စကားစ ေၿပာဖူးခဲ့တဲ့ကြ်န္မစာေမးပြဲက်ပါၿပီ။ထို႕ေနာက္ပိုင္းမွာလည္းကြ်န္မခင္ပြန္းရုံးကညစာစားပြဲေတြမွာဘာစကားမွထြက္မလာဘဲၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုသူ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကၾကိတ္ရယ္ၾကပါတယ္။“ထြန္းထြန္းမိန္းမၿပံဳးတာအလြန္ေတာ္တယ္”လို႔မေနနိဳင္တဲ့တစ္ေယာက္ကယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးေလွာင္ေၿပာင္ခဲ့ပါတယ္။“ၿမန္မာၿပည္မွာဘာေတြတတ္ခဲ့တတ္ခဲ့နိဳင္ငံၿခားအေတြ႕အၾကံဳ(exposure)ရွိဖို႔လိုတယ္”ဆိုတဲ့ကြ်န္မေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကိုၿပန္ၾကားေယာင္ေနခဲ့မိပါတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕အူေၾကာင္ၾကားၿဖစ္ေနတဲ့အေၿခအေနကိုသည္းမခံနိဳင္ေတာ့တဲ့ကြ်န္မခင္ပြန္းသည္ကအဂၤလိပ္စကားေၿပာသင္တန္းတစ္ခုမွာလိုက္အပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေရးေၿဖဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေၿဖအၿပီးမွာအဆင့္၁၅ဆင့္ရွိတဲ့အနက္အဆင့္၁၁ကေနစတက္ရမယ္လို႔အေၿဖထြက္ပါတယ္။ရွက္လည္းရွက္ပါတယ္၊မရွက္လည္းမရွက္ပါဘူးဆိုသလိုပါပဲကြ်န္မရဲ႕အတန္းေဖာ္ေတြကထိုင္းအထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႔တကၠသိုလ္ပထမနွစ္နဲ႔ဒုတိယနွစ္ကကေလးေတြပါ။ကြ်န္မနဲ႔ရြယ္တူက၃၄ေယာက္ထဲပါ။ပညာရွာပမာသူဖုန္းစားဆိုတဲ့စာဆိုကိုစိတ္ထဲမွာထားၿပီးအဂၤလိပ္စကားေၿပာ ေလ့က်င့္မွဳကိုစတင္ခဲ့ပါတယ္။အဆင့္၁၅အၿပီးမွာကြ်န္မလူေရွ႕မွာစကားေၿပာရဲလာခဲ့ပါတယ္။“ခ်စ္ေလးဖာသာဘာေတြဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ကိုယ္သိတာေတြသူမ်ားကိုမေၿပာၿပနိဳင္ရင္အ,အနဲ႔အတူတူပဲ၊စကားေၿပာတဲ့အခါလူေတြကိုအထင္လည္းအရမ္းမၾကီးနဲ႕အထင္လည္းအရမ္းမေသးနဲ႔၊အဲ့ဒီလိုၿဖစ္ေနရင္ဘာစကားမွထြက္မလာေတာ့ဘူုး”လို႔ကြ်န္မကိုသူကသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။IELTSစာေမးပြဲကို ေၿဖအၿပီးမွာအဂၤလိပ္စကားေၿပာည့ံတယ္လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မရဲ႕Speakingအမွတ္ကအၿခားReading,Writing,နဲ႔Listeningအမွတ္ေတြနဲ႔အတူတူပဲရခဲ့ပါတယ္။အူေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ခဲ့ၿခင္းအတြက္တံခါးပိတ္ထားခဲ့တဲ့ကြ်န္မတို႔နိဳင္ငံၾကီးကိုပဲအၿပစ္တင္ရမလား၊လူေရွ႕ထြက္ၿပီးအဂၤလိပ္လိုရဲရဲဝ့ံဝံ့ေၿပာနိဳင္ဖို႔အခြင့္အေရးမရနိဳင္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္ဘဝကိုပဲအၿပစ္တင္ရမလားကြ်န္မမသိပါ။
၂၀၀၇ခုႏွစ္အတြင္းAssumptionUniversity(Abac)မွာကြ်န္မခင္ပြန္းသည္ဆရာၿဖစ္လာခဲ့ၿပီးမၾကာခင္ၿမန္မာဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ကြ်န္မစကားေၿပာၿဖစ္တဲ့အခါဒီတကၠသိုလ္မွာပဲဆရာမအလုပ္ေလ်ွာက္ၾကည့္ဖို႔သူကအၾကံေပးလာခဲ့ပါတယ္။လိုအပ္တဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြကိုဆရာမၾကီးမိသားစုအကူအညီနဲ႕သက္ဆိုင္ရာကိုတင္ခဲ့ပါတယ္။သရုပ္ၿပသင္ၾကားမွဳကို ေလ့က်င့္ထားပါဆိုတဲ့ဆရာမၾကီးအၾကံေပးခ်က္အရPowerPoint ေလးၿပင္လိုက္ ေလ့က်င့္လိုက္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာ၁လနီးပါးအၾကာမွာအားနာတဲ့မ်က္နွာနဲ႕ဆရာမၾကီးဟာကြ်န္မတို႔အိမ္ကေလးကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ၿမန္မာၿပည္ကရခဲ့တဲ့ဘဲြ႕ေတြနဲ႔မို႔လို႔ဒီေက်ာင္းကမစဥ္းစားပါလို႔သက္ဆိုင္ရာကအေၾကာင္းၿပန္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။တၿခားအလုပ္ေတြေလ်ွာက္ၾကည့္ပါအံုးလို႔အားေပးစကားေၿပာၿပီးဆရာမၾကီးၿပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ပထမဆံုးၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ဝမ္းနည္းမွဳကကြ်န္မကိုယ္တိုင္အတြက္ပါ။ကြ်န္မဒီဘြဲ႕၂ခုကိုၿပီးစလြယ္ရလာခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူး၊တကယ့္ကိုစိတ္ေရာကုိယ္ပါအခ်ိန္အၾကာၾကီးၿမွုဳပ္နွံၿပီးမွရခဲ့တာပါ။ဒုတိယဝမ္းနည္းမွဳကကြ်န္မခ်စ္တဲ့စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ဆရာဆရာမေတြအတြက္ပါ။တတိယဝမ္းနည္းမွဳကေတာ့ကြ်န္မတို႔ၿမန္မာနိဳင္ငံၾကီးရဲ႕ၿပည္သူၿပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပါ။၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းဘြဲ႕ရတဲ့ၿမန္မာၿပည္ကပညာတတ္ေတြကိုနိဳင္ငံတကာကအသိအမွတ္မၿပဳပါတဲ့၊ၿမန္မာၿပည္မွာနိဳင္ငံတကာအသိအမွတ္ၿပဳၿခင္းခံရတဲ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအေရအတြက္ကသုညၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။ဘဝရဲ႕အခက္အခဲေတြကိုဥခြံထဲက ေဖာက္ထြက္ခဲ့ရတဲ့ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးေတြရဲ႕အၿဖစ္နဲ႔နွိဳင္းစာမယ္ဆိုရင္ကြ်န္မတို႔ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာအားအင္ခ်ိနဲ႔တဲ့ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးမ်ားနဲ႔တူၿပီး၊ဥခြံေတြကေတာ့အၿခားလူမ်ိိဳးမ်ားေဖာက္ထြက္ခဲ့ရတဲ့အခြံမ်ားထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာမာေက်ာထူထပ္ေနေလမလားလို႔ကြ်န္မေတြးမိပါတယ္။
၂၀၀၉ခုနွစ္စက္တင္ဘာလမွာ၁၀လပဲရွိေသးတဲ့သမီးေလးနွင္းနွင္းကိုကြ်န္မခင္ပြန္းနဲ႕ထားခဲ့ၿပီးကြ်န္မတို႔ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမညံ့ၾကဘူးဆိုတာကိုသက္ေသၿပဖိုု႔အတြက္(အလြန္တရာေလၾကီးသူလို႔ကြ်န္မကိုထင္နိဳင္ပါတယ္)ဂ်ပန္နိဳင္ငံIUJ(InternationalUniversityofJapan)ကိုကြ်န္မထြက္ခြါလာခဲ့ပါတယ္။ပထမဆံုးေၿဖရတဲ့Midtermစာေမးပြဲက ေမးခြန္းအလြန္ခက္တယ္လို႔နာမည္ၾကီးတဲ့ဂ်ပန္ပါေမာကၡဆရာမီရာမိုတိုရဲ႕Microeconomicsစာေမးပြဲပါ။စာေမးပြဲအစမိနစ္၂၀အတြင္းကြ်န္မဘာေၿဖရမွန္းကိုမသိခဲ့ပါ။မလွမ္းမကမ္းကဗီယက္နမ္မေလးကဂဏန္းေပါင္းစက္ကိုတေဒါက္ေဒါက္နွိပ္ရင္းအားတက္သေရာေၿဖေနခ်ိန္မွာကြ်န္မလက္မွာ ေခြ်းေစးေတြၿပန္ေနခဲ့ပါတယ္။
Mathematics..for...Economicsအတန္းထဲမွာအဆင့္ၿမင့္သခ်ၤာနဲ႔ ေဘာဂေဗဒဘယ္လိုေပါင္းထုပ္ၾကသလဲဆိုတဲ့ကြ်န္မနားမလည္နိဳင္ခဲ့တဲ့whyနဲ႕applicationကိစၥေတြကိုဆရာကရွင္းၿပခဲ့စဥ္မွာကြ်န္မကအသဲအသန္လိုက္မွတ္ေနေပမယ့္ ေဘးခုံမွာထိုင္ေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မထက္၈နွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့အိႏၵိယမွေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကစာအုပ္ထဲမွာဘာမွလိုက္မေရးဘဲဆရာေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာတြက္ၿပေနတဲ့ပုစာၦကိုပါးစပ္နဲ႔လိုက္တြက္ၿပီးအေၿဖထြက္နွင့္ေနပါၿပီ။Midtermသခၤ်ာစာေမးပြဲမွာ၁၀၀ဖိုးထဲက၈၀ရေအာင္ကြ်န္မအၾကိတ္အနယ္ေၿဖခဲ့ရေပမယ့္စာေမးပြဲခန္းကအထြက္မွာဒီစာေမးပြဲကအလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဒီ့ထက္စိန္ေခၚမွဳေတြပါတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးထုတ္ပါလုိ႕ပါေမာကၡကိုသြားေၿပာမယ္ဆိုတဲ့အမွတ္ၿပည့္ရခဲ့တဲ့ဗီယက္နမ္မေလးရဲ႕စကားကိုတဆင့္ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။Economicsရဲ႕အေၿခခံသေဘာတရားေတြကိုစိတ္ဝင္စားမွဳနဲ႕အမ်ွနားလည္ခဲ့ေပမယ့္ကြ်န္မနားလည္ေတြ႕ရွိထားတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုအဆင့္ၿမင့္သခၤ်ာကိုသံုးၿပီးသက္ေသၿပဳရွင္းၿပနိဳင္ဖို႔ကကြ်န္မအတြက္အခက္ခဲဆံုးအဆင့္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မစိတ္ေတြကိုဆြဲကိုင္လွဳပ္ခဲ့တဲ့အၿဖစ္တစ္ခုရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ေစတနာလည္းမထားအလုပ္မွာလည္းဘာအားစိုက္ထုတ္မွဳမွမရွိခဲ့တဲ့ဆရာမတခ်ိဳ႕ရဲ႕လုပ္ရပ္ေၾကာင့္နိဳင္ငံၿခားေက်ာင္းေလ်ွာက္ေလတိုင္းမလွမပၿဖစ္ေနခဲ့တဲ့ၿမန္မာၿပည္မွအမွတ္စာရင္းကိုရရွိထားသူ၊ ေၿပာေရးဆိုခြင့္ဘာမွမရွိခဲ့သူကြ်န္မဟာသင္ၾကားသူဆရာနဲ႔ဘာသာရပ္အေပၚအကဲၿဖတ္အမွတ္ေပးၿခင္း(Instructor...and...Course....Evaluation)စနစ္ကိုပထမဦးဆံုးအၾကိမ္က်င့္သံုးခြင့္ရရွိခဲ့တဲ့IUJမွာ“သင့္ဆရာကသင္တို႔အားေမးခြန္းေမးရန္အခြင့္အေရးေပးပါသလား၊သူဟာဒီဘာသာရပ္ကိုသင္ဖို႕လိုအပ္တဲ့ဗဟုသုတမ်ားနဲ႔ၿပည့္စံုသူၿဖစ္တယ္လို႕သင္သေဘာတူပါသလား၊သူ႕အားသင့္အေနနွင့္ဘယ္လိုအၾကံမ်ားေပးလိုပါသလဲ”စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ားကို ေၿဖခဲ့ရစဥ္ရွင္းၿပၿခင္းငွာမတတ္သာတဲ့ခံစားခ်က္မ်ားနဲ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာလွိဳင္းထေနခဲ့ပါတယ္။
ပထမဆံုးtermရဲ႕finalစာေမးပြဲမ်ားအၿပီးမွာကြ်န္မတို႕ပထမနွစ္ေတြကိုဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွၾကိဳဆိုပြဲလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။မီးပြင့္မတတ္သံုးခဲ့ရတဲ့ကြ်န္မေခါင္းကိုထူဖို႕ဘာအင္အားမွမက်န္ေတာ့တဲ့အတြက္အခန္းမီးကုိပိတ္ၿပီးအိပ္ရာထဲမွာလွဲေလွာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မနက္မွာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကနွင္းထဲမွာဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔လာေခၚတဲ့အတြက္လိုက္သြားခဲ့ၿပီးအခန္းၿပန္အေရာက္၊ကြန္ၿပဴတာထဲမွကိုယ္ပံုကိုကိုယ္ၿမင္လိုက္ရတဲ့အခါထိတ္လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။လြန္ခဲ့တဲ့၄လIUJ ေရာက္ခါစကရုိက္ထားခဲ့တဲ့ပံုထဲကနဲ႕မတူအသက္၁၀နွစ္ေလာက္ၾကီးတဲ့လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရလုိ႕ပါပဲ။
စာၾကည့္တာမ်ားလာတိုင္းခဏရပ္ၿပီးကြ်န္မအခန္းစာၾကည့္စားပြဲကေနနွင္းေတြက်ထားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးကိုတခါတရံကြ်န္မေငးေမာမိတတ္ပါတယ္။လွမ္းၿမင္ေနရတဲ့ကားရပ္နားဝန္းဆီကိုနိဳင္ငံၿခားသားေက်ာင္းသားမ်ားကားလာယူၿပီးဟိုဟိုဒီဒီသြားၾကတာကိုရာသီဥတုေကာင္းတဲ့ေန႕တိုင္းလိုလိုကြ်န္မၿမင္ခဲ့ရပါတယ္။သူတို႔စာေတြၿပီးသြားၾကခ်ိန္မွာကြ်န္မဘာေၾကာင့္မၿပီးေသးတာလဲ၊ကြ်န္မစာၾကည့္ခ်ိန္ရဲ႕တဝက္ေလာက္ပဲရွိမယ့္သူတို႔စာၾကည့္ခ်ိန္ေတြနဲ႕ကြ်န္မလိုက္လို႕မမွီေအာင္သူတို႔ဘယ္လိုမ်ားစာေတြၾကည့္လိုက္ၾကသလဲ။ကြ်န္မေရွ႕မွာအင္ဒိုနီးရွားကစာအေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား၂ေယာက္၊အိႏၵိယကတစ္ေယာက္၊ဗီယက္နမ္ကတစ္ေယာက္၊ကေမာၻဒီးယားကတစ္ေယာက္၊ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က၂ေယာက္၊နဲ႔နီေပါကတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္(နိဳင္ငံအားလံုးနီးနီးဆိုပါေတာ့)။
သူတို႕ကိုလိုက္လို႔မမွီရၿခင္းအဓိကအေၾကာင္းအရင္းကအေတြ႕အၾကံဳ(Exposure)နဲ႔ကြ်မ္းက်င္မွဳ(Skills) ေတြကြာၿခားၿခင္းေၾကာင့္ဆိုတာကိုတၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ကြ်န္မနားလည္လာခဲ့ပါတယ္။ညံ့ဖ်င္းတဲ့ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာကြ်န္မတို႔ဟာskills ေတြအလြန္နည္းပါးခဲ့ပါၿပီ။အဂၤလိပ္စာသခၤ်ာကြ်မ္းက်င္မွဳ၊ ေမးခြန္းထုတ္တတ္မွဳ၊ ေဆြးေႏြးၿငင္းခံုတတ္မွဳ၊ဆက္စပ္ေတြးေခၚနိဳင္မွဳ၊အိုး……..အမ်ားၾကီးမွအမ်ားၾကီးၿပတ္က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ပညာေရးကိုနိဳင္ငံတကာကအသိအမွတ္မၿပဳဘူးဆိုတာကိုကြ်န္မလက္မခံခ်င္ဘဲလက္ခံရေတာ့မယ္။ ေနာက္ခံပညာေရးစနစ္သာတူခဲ့ရင္ကြ်န္မသူတို႔နဲ႕အၿပိဳင္ရင္ေဘာင္မတန္းနိဳင္ဘူးလို႔ဘယ္သူေၿပာနိဳင္မလဲေနာ္။အခုေတာ့ယုန္နဲ႕လိပ္အေၿပးၿပိဳင္သလိုၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ကြ်န္မကိုနိဳင္ငံတကာပညာေရးစနစ္နဲ႕ထိေတြ႕ခြင့္ရေစခဲ့တဲ့ကြ်န္မကိုအသိအမွတ္ၿပဳခဲ့သူ၊အကူအညီေပးခဲ့သူ၊ ႏွင့္လ်စ္လ်ဴရွဳ႕ခဲ့သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ဂ်ပန္မွဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မွဳဆိုင္ရာမဟာဘြဲ႕ကိုရရွိခဲ့အၿပီးဘန္ေကာက္ၿပန္အေရာက္မွာAbacမွာပဲဆရာမအလုပ္ေလ်ွာက္လႊာကိုတင္ခဲ့ရပါတယ္။ကိုယ္ကိုအသိအမွတ္မၿပဳခဲ့တဲ့လူေတြဆီကိုကြ်န္မၿပန္မသြားခ်င္ခဲ့တာအမွန္ပါ။မ်က္နွာအမူအရာႏွင့္တမ်ိဳးစကားမ်ားႏွင့္တဖံုၿမန္မာလူမ်ိဳးၿဖစ္သည့္အတြက္အထင္ေသးေၾကာင္းၿပသေၿပာဆိုတတ္တဲ့လူမ်ားကဒီလိုInternationalပတ္ဝန္းက်င္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးတစ္ခုမွာလည္းဒုနဲ႕ေဒးပါပဲ။သို႔ေပမယ့္ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေရးတဲ့“ဘဝဆိုတဲ့ေက်ာင္း”စာအုပ္ေသးေသးေလးထဲကမေမ့နိဳင္စရာလိုက္နာစရာဘဝအတြက္ခံယူခ်က္ကေလးတစ္ခုကိုသတိရေနမိခဲ့တယ္။
“ဘဝဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာသင္ခန္းစာတစ္ခုကိုမေက်ညက္ခဲ့ရင္ ေနာက္ထပ္အဲ့ဒီသင္ခန္းစာကိုပဲထပ္ခါတလဲလဲၿပန္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္၊အဲ့ဒီေနရာကို ေအာင္ၿမင္စြာၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့စာေမးပြဲထပ္ေၿဖစရာမလိုေတာ့ဘူး”တဲ့ေလ။ကြ်န္မတို႔မည့ံေၾကာင္းသူတို႔ကိုသက္ေသၿပရအံုးမယ္(ၾကီးက်ယ္ၿပန္ၿပီ)။Exposureနဲ႕Skillsအသင့္အတင့္ရွိခဲ့ၿပီၿဖစ္ေပမယ့္တင္းၿပည့္က်ပ္ၿပည့္တိန္တိန္ၿမည္အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔မဟုတ္ေသးတဲ့ကြ်န္မအတြက္ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးမွာဆရာမအၿဖစ္ရပ္တည္နိဳင္ဖို႔ကကြ်န္မဘဝမွာဘယ္သူကမွမတိုက္ခိုင္းခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္တိုက္ပြဲတစ္ခုေပါ့။ပထမဦးဆံုးစာသင္ႏွစ္ဟာကြ်န္မဘဝရဲ႕အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲကတစ္ခုလို႔ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ရပ္ၿပီး၁နာရီခြဲစာLectureကိုအမွားမယြင္းမရွိအဂၤလိပ္လိုေၿပာတတ္ဖို႔ကကြ်န္မအတြက္ပထမဦးဆံုးေသာအတားအဆီးၾကီးၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။အဂၤလိပ္စကားေၿပာတိုင္းၿပည္မ်ားမွလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားေရွ႕မွာကြ်န္မလ်ွာကလည္းခဏခဏခလုတ္တိုက္ခဲ့ပါတယ္။သူတို႕ဖာသာတိုးတိုးစကားေၿပာၿပီးရယ္တာေတြ႕ရင္ကြ်န္မကိုရယ္တာမ်ားလားလို႔ ေတြးၿပီးအိပ္မေပ်ာ္ၿဖစ္ၿပန္ပါေလေရာ။
စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို ေလ့က်င့္ေရးကြင္းမ်ားအၿဖစ္မွတ္ယူၿပီး(သင့္မသင့္ကြ်န္မမသိပါ) ေနာက္အတန္းမွာငါဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ေၿပာနိဳင္လာမယ္၊ ေနာက္စာသင္ႏွစ္ဝက္မွာ၊ ေနာက္ႏွစ္မွာငါဒီထက္အမ်ားၾကီးတိုးတက္လာမယ္လုိ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားတင္းရင္းၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ကြ်န္မကလူေရွ႕ထြက္စကားေၿပာၿခင္းအရည္အခ်င္း(Public..Speaking...Skill)ကို ေသြးေနစဥ္မွာကြ်န္မနဲ႕အတူအလုပ္ဝင္တဲ့ကြ်န္မထက္အသက္၁၀ႏွစ္ငယ္တဲ့ထိုင္းဆရာမေလးကမ်က္ႏွာေလးခ်ီၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတဲ့skillကိုစတင္ေလ့က်င့္နိဳင္ခဲ့ပါၿပီ။ကြ်န္မ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာစကားေၿပာအိုေကလာတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြကိုဘယ္လုိကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတဲ့ကိစၥနဲ႕လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနစဥ္မွာသူကပါရဂူသင္တန္းတက္ရန္လိုအပ္တဲ့စာေမးပြဲမ်ားကို ေၿဖဆိုၿပီးၿဖစ္ႏွင့္ပါၿပီ။ပံုပ်က္စၿပဳလာတဲ့ကြ်န္မကိုယ္ခႏၶာကိုၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္းရန္အလြန္ေက်ာ့ရွင္းလွတဲ့သူကလမ္းညႊန္ၿပသခဲ့ပါတယ္။အတန္းထဲကtop ေနရာေတြကိုယူထားနိဳင္ခဲ့တဲ့အၿပင္အားကစား၊ဂီတစတဲ့ExtraCurriculum...Activities ေတြကိုပါလုပ္ၿပနိဳင္ခဲ့တဲ့IUJကအတန္းေဖာ္ေတြကိုအားက်ခဲ့ရတဲ့ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ရင္းဘဝအေၿခအေနကိုပါဟန္ခ်က္ညီေအာင္ထိန္းထားနိဳင္တဲ့ထိုင္းဆရာမငယ္ငယ္ေလးကိုပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕အေလးၿပဳခဲ့ရပါတယ္။ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြေလာက္ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး(Intelligence)မၿမင့္မားဘူးလို႔ၿမန္မာအမ်ားစုက ေၿပာၾကပါတယ္။ကြ်န္မအနည္းငယ္မ်ွသာလက္ခံလိုပါတယ္။|
ကြ်န္မ ေလ့လာဖတ္ရွဳ႕မွဳအရIntelligenceဆိုတာ ေမြးရာပါက၅၀ရာခိုင္ႏွဳန္းပဲပါလာတာလို႔သိပံၸပညာရွင္အမ်ားစုကဆိုပါတယ္။က်န္တဲ့၅၀ရာခိုင္ႏွဳန္းကိုလူတစ္ဦးေမြးဖြားၾကီးၿပင္းရာပတ္ဝန္းက်င္ကၿပဳၿပင္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ဟုတ္ပါတယ္။ကြ်န္မနဲ႕ ေမြးရာပါIntelligenceအဆင့္တူညီတယ္လို႔ဆိုနိဳင္တဲ့နိဳင္ငံၿခားသား(အာရွနိဳင္ငံသားပဲဆိုၾကပါစို႕)တစ္ေယာက္နဲ႕စာၿပိဳင္ရင္ကြ်န္မရွဳံးပါတယ္၊ရွဳံးခဲ့ပါတယ္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့သူကကြ်န္မထက္Exposureနဲ႕Skills ေတြအမ်ားၾကီးသာေနလို႔ပါ။ကြ်န္မလက္ရွိသင္ၾကားေနတဲ့ရုိးရုိးအီကိုတန္းရဲ႕သင္ရုိးညႊန္းတမ္း၊သင္ၾကားမွဳစနစ္နွင့္အေထာက္အကူၿပဳပစၥည္းမ်ားကကြ်န္မရခဲ့တဲ့ၿမန္မာၿပည္ကမဟာဘြဲ႕ရဲ႕သင္ရုိးညႊန္းတမ္း၊သင္ၾကားမွဳစနစ္နွင့္အေထာက္အကူၿပဳပစၥည္းမ်ားထက္သာတယ္လို႕(ကြ်န္မမ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး) ေၿပာပါရေစ။ဒီလိုကြ်န္မတို႔နိဳင္ငံက“ေတာ္”ဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာအၿခားအာရွနိဳင္ငံမ်ားမွ“သင့္”ဆိုေသာလူတစ္ေယာက္နဲ႕သူတင္ကိုယ္တင္ၿဖစ္ဖို႕လ်ွာတစ္ေတာင္ေလာက္ထြက္ေအာင္ ေၿပးလိုက္ေနရၿပီးကြ်န္မတို႔နိဳင္ငံက“သင့္”ဆိုေသာလူေတြဟာသူမ်ားနိဳင္ငံေတြမွာ“ညံ့”ဆိုေသာလူေတြလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြကို ေအာက္က်ခံၿပီးသြားလုပ္ေနရတာေတြကိုသံုးသပ္မိမယ္ဆိုရင္ကြ်န္မတို႕ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ေရွ႕အနာဂတ္ကို ေတြးၾကည့္နိဳင္ၾကပါၿပီ။
တိုင္းၿပည္မ်ားဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကသလဲဆိုတဲ့InternationalDevelopmentဘာသာရပ္နဲ႕မဟာဘြဲ႕ရထားတဲ့ကြ်န္မ၊တိုင္းၿပည္မ်ား၏ေရရွည္စီးပြားေရးတိုးတက္မွဳ(LongRunEconomicGrowth)တနည္းအားၿဖင့္ ေရရွည္လူမွဳဘဝေကာင္းမြန္မွဳဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေက်ာင္းသားေတြကိုရွင္းၿပတိုင္းပညာေရးဟာ..Long-..Run..Economic..Growthအတြက္အေရးအပါဆံုးနံပါတ္တစ္လို႔သူတို႔ေခါင္းထဲကိုစြဲေနေအာင္ဥပမာေလးေတြေပးၿပီးရွင္းၿပနိဳင္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မ၊ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ပညာေရးၾကီးနလန္မထူနိဳင္ေလာက္ေအာင္နိမ့္က်ၿပီးစာသင္ခြင့္မရတဲ့ကေလးေတြအေၾကာင္းၾကားရတိုင္းရင္ထဲမွာဆို႔နင့္ေနမိတာအၾကိမ္ၾကိမ္ပါ။
ၿမန္မာလူၾကီးတစ္ေယာက္က ေၿပာဖူးတယ္“ညည္းတို႔တေတြဒီတိုင္းၿပည္မွာလူၿဖစ္လာတာညည္းတို႔ကိုကကံမေကာင္းလုိ႔ေပါ့ေအ၊ညည္းတို႔ကုသို္လ္ေတြအရမ္းေကာင္းၾကရင္ဒီ႔ထက္ေကာင္းတဲ့တိုင္းၿပည္ေတြမွာလူၿဖစ္ၾကမွာေပါ့”တဲ့။ဟုတ္ပါတယ္၊ကြ်န္မတို႔အတိတ္ကံေတြမေကာင္းခဲ့ၾကလို႔ဒီတိုင္းၿပည္မွာလူလာၿဖစ္ၾကတယ္၊အခက္အခဲေတြဖိႏွိပ္မွဳေတြခြဲၿခားဆက္ဆံခံရမွဳေတြေအာက္ကေနပင္ပင္ပန္းပန္းထိုးထြက္ၾကရတယ္။ဒါေပမယ့္ကြ်န္မတို႔မ်ိဳးဆက္ကေလးငယ္ေလးေတြကို“ကဲကံမေကာင္းလို႔ဒီနိဳင္ငံမွာလူၿဖစ္ၾကတယ္၊သည္းခံၿပီးေနၾကေလေရာ့”လို႔ကြ်န္မတို႔ ေၿပာသင့္ပါသလား၊ ေၿပာရက္ပါသလား။ကြ်န္မမေၿပာရက္ပါ။ထိပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေၿပာင္းလဲမွဳေတြကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ရင္းမွပင္ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာေလးကေနကိုယ္တတ္နိဳင္သေလာက္အင္အားေလးေတြနဲ႕ဒီပညာေရးစနစ္ၾကီးကို ေၿပာင္းလဲပစ္ၾကပါစို႕လား။ ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြအားလံုးေပါင္းမိသြားတဲ့တခ်ိန္မွာကြ်န္မတို႕နိဳင္ငံၾကီးကိုအမ်ားနည္းတူအရွိန္ၿပည့္ေမာင္းနွင္နိဳင္ဖို႕အဓိကစြမ္းအင္ၿဖစ္တဲ့ၾကည္စင္ရွင္းသန္႔္လွတဲ့ဆီေကာင္းေကာင္းေလးေတြအေၿမာက္အၿမားထြက္ရွိလာနိဳင္မယ္လို႔ယံုၾကည္ေမ်ွာ္လင့္လ်ွက္ …………………..
No comments:
Post a Comment